Sądziłam, że jak się jest Polką o innym niż Katarzyna Michalak imieniu i nazwisku, to nie można napisać czegoś kompletnie do rzyci. No patrz, znowu się pomyliłam.

"Winogronom..." mam do zarzucenia tak dużo, że nawet nie potrafię ująć tego porządnie w słowa. Ta książka trafiła do mnie przez kompletny przypadek i fakt, że mam prywatny egzemplarz, był jedynym powodem, dla którego zdecydowałam się ją przeczytać.

Już po samym spojrzeniu na okładkę miałam nieprzyjemne uczucie, że pewnie zaś trafiłam na jakieś tanie romansidło z rozwiedzioną czterdziestką w roli głównej (niewiele się pomyliłam). Ale opis z tyłu uparcie zapewniał mnie, że będzie to obyczajówka pełna dramatycznych zwrotów akcji. Owacje na stojąco dla tego, kto znajdzie tu jakikolwiek dramatyczny zwrot akcji. NI MA.

Z pewnością treść mnie pod jakimś tam względem zaskoczyła: no bo kto by wpadł na to, żeby w czasach PRL-u wysłać kogoś do Kanady w swojej fabule? Hirołina bowiem jest dwudziestoparoletnią wdową (co boli ją chyba tylko dla zasady co parę dni), która postanawia wybrać się za ocean do swojej przyjaciółki. Z powodu niesłychanej urody dostaje najdłuższą wizę, jaką może dać jej urzędnik. Nieśmiała dotąd i cierpiąca Magda swoją obecnością przemienia każdego w niezamykającą się bestię, której głównym tematem do rozmowy jest pogoda. Krótko mówiąc: totalna nieumiejętność utrzymania charakteru przez autorkę.
Nie da się ukryć, że wszystkie postaci, co do jednej, zachowują się jak papier toaletowy. Nie żeby taki zwykły - jak Velvet, bo na jednym pasku masz psa siedzącego, a na drugim już biegającego za piłeczką (jak nie ma Magdy, to siedzi, ale jak jest, to już lata za piłką jak po pomyleniu Pepsi z wódką). Wszyscy usługują naszej bohaterce, kłaniają się głęboko i mówią, jak bardzo jest piękna. A teraz małe streszczenie.

Opis Polski, opis Kanady, opis Polski, opis Kanady, rozmowa z seksi pilotem samolotu, opis Kanady, opis Polski, opis Kanady, opis Niagary, opis Kanady, kolacja z doktorkiem, opis Polski, opis Kanady, opis Polski, opis Kanady, spotkanie z byłym narzeczonym, narzeczony zaczyna ryczeć na tekst, że zranił hirołinę, narzeczony łamie stopę, opis Kanady, narzeczony znowu się oświadcza i znowu zaczyna ryczeć na niejasną odpowiedzieć hirołiny, opis Polski, opis Kanady, parę upojnych nocy, wyjazd narzeczonego, opis Polski, opis Kanady, opis Polski, opis Kanady, wyprawa do apteki, opis Kanady i wreszcie, po 2/3 książki (nie kłamię) pojawia się jedyny i niepowtarzalny tró loff Konstanty, opis Kanady, kolacja z Konstantym... i dalej nie dotarłam, przepraszam.

Styl to jedna wielka katastrofa. Pomijam już w ogóle, że czytelnik jest raczony na zmianę opisami Polski i Kanady, do tego każdy pewnie doszedł już sam. Ale jak bora kocham, autorka tłumaczy najprostsze rzeczy i zaraz potem nie czuje potrzeby tłumaczyć tych bardziej skomplikowanych. Spolszcza tak dużo amerykańskich słówek, że czasem zwyczajnie nie idzie się domyślić, o co konkretnie chodzi. Stwierdza oczywiste oczywistości i robi z czytelnika idiotę. Że pozwolę sobie przytoczyć cytat:

"- Do you speak English or French?
- English, please. - Dalej rozmowa toczyła się po angielsku".


Zrobili mnie w bambuko. Jak wiem; jak siadam do odmóżdżacza, to nawet nie staram się myśleć, ale tutaj nawet nie trzeba mieć mózgu, żeby zauważyć, że coś jest nie tak!
Ja naprawdę wiele potrafię zrobić i spieprzyć, jeśli o pisanie chodzi. Naprawdę. Ale napisać 300 stron o niczym wciąż jest dla mnie nieosiągalnym dokonaniem.

Sądziłam, że jak się jest Polką o innym niż Katarzyna Michalak imieniu i nazwisku, to nie można napisać czegoś kompletnie do rzyci. No patrz, znowu się pomyliłam.

"Winogronom..." mam do zarzucenia tak dużo, że nawet nie potrafię ująć tego porządnie w słowa. Ta książka trafiła do mnie przez kompletny przypadek i fakt, że mam prywatny egzemplarz, był jedynym powodem, dla...