„Diabelski Pomiot” to trochę taka sfabularyzowana opowieść o Ryszardzie III, ostatnim królu angielskim z linii Plantagenetów. Sam autor przyznaje, że istniejące źródła nie są do końca obiektywne, bo powstały za czasów Tudorów, w interesie których było oczerniać obalonego władcę z każdej możliwej strony więc tam gdzie historyczne fakty są żadne lub wątpliwej jakości pan Bidwell pozwala sobie na wyciąganie własnych wniosków. Z którymi, nota bene w większości się zgadzam.
Generalnie książka stanowi próbę zrehabilitowania niezbyt popularnego monarchy i wykazania, że choć chłop święty nie był, to jednak nie zasłużył sobie na taki czarny PR, jak zrobili mu jego następcy na tronie. W gruncie rzeczy to można by zaryzykować stwierdzenie, że właściwe to był on za mało okrutny i przez to, iż nie chciał zanadto przelewać krwi swoich baronów, to w efekcie doprowadził do swojej klęski. Bo koniec końców to właśnie ci, którym wcześniej wybaczył zdradzili go w kluczowym momencie na polu bitwy.
To, co mi się w książce spodobało to fakt, że autor nie wybiela zanadto postaci Ryszarda. Wielokrotnie podkreśla, że był on dzieckiem swoich czasów i tam gdzie użycie siły było konieczne, nie wahał się jej użyć. Jednak przy wszystkich swoich wadach starał się być dobrym władcą i po chaosie wieloletnich wojen o angielski tron pomiędzy Yorkami i Lancasterami położył podwaliny pod późniejszy sukces gospodarczy kraju.
Zaś odnośnie jego ożenku z Anną Neville, to pisarz sam nie jest pewien jakie do końca intencje kierowały Ryszardem. Czy było to prawdziwe uczucie, czy chęć wzbogacenia się o majątek jednej z najposażniejszych panien w kraju. Cóż, biorąc pod uwagę, że Ryszard do najbiedniejszych nie należał, a ewentualna konfiskata dóbr zdrajcy (jakim bez wątpienia był ojciec Anny) nie przedstawiała sobą jakiegoś nadmiernego problemu, to ja jednak chcę wierzyć, że było to małżeństwo z miłości. Co tylko zwiększa moją sympatię do postaci Ryszarda.
Co ciekawe, postać Elżbiety Woodville w wersji pana Bidwella jest prawdziwie czarnym charakterem. To kobieta małostkowa, mściwa, żądna bogactwa i władzy, imająca się oszustw i wszelkich matactw, by osiągnąć swoje cele. Czyli jest to zupełne przeciwieństwo tego, w jaki sposób te bohaterkę opisuje np. Philippa Gregory w swoich powieściach.
Bez wątpienia dodatkowym plusem książki jest jej niewielka objętość- czyta się ją naprawdę szybko. Polecam.

„Diabelski Pomiot” to trochę taka sfabularyzowana opowieść o Ryszardzie III, ostatnim królu angielskim z linii Plantagenetów. Sam autor przyznaje, że istniejące źródła nie są do końca obiektywne, bo powstały za czasów Tudorów, w interesie których było oczerniać obalonego władcę z każdej możliwej strony więc tam gdzie historyczne fakty są żadne lub wątpliwej jakości pan...

Przeczytałam prawie całą serię o Wojnie Róż autorstwa Philippy Gregory.
Ta pisarka przedstawia historię widzianą oczami kobiet, m.in. Elżbiety Woodville, Małgorzaty Beaufort czy Anny Neville.
Ciekawie było przeczytać biografię Ryszarda III Plantageneta w wykonaniu Georga Bidwella.
Nie dość, że odczarowuje on złą sławę tego władcy, to jeszcze w innym świetle pokazuje postacie wymienionych kobiet. Szczególnie Elżbieta - żona Edwarda IV - starszego brata Ryszarda III pokazana jako osoba interesowna, podstępna, zdradliwa, po trupach dążąca do celu.

Natomiast Ryszard III wiele zyskuje w oczach autora.
Autor nie odżegnuje się od jego okrucieństwa, ale stara się je wyjaśnić okolicznościami oraz przedstawia go jako władcę mądrego i lubianego przez lud zarówno w Londynie jak i w Yorku, znakomitego polityka i stratega bitewnego oraz reformatora gospodarki i administracji. Rządził tylko dwa lata i z tej perspektywy należy chyba żałować, że tak krótko.

Król zniesławiony przez Tudorów, nieprawdziwie i nierzetelnie opisywany przez historyków, w następstwie tego złą opinię rozpowszechnił Szekspir w swojej sztuce.
Dla osób lubiących historie, a nie dysponujących sporą ilością czasu książka jest w sam raz, bo czyta się przyjemnie, a nie jest obszerna.

Przeczytałam prawie całą serię o Wojnie Róż autorstwa Philippy Gregory.
Ta pisarka przedstawia historię widzianą oczami kobiet, m.in. Elżbiety Woodville, Małgorzaty Beaufort czy Anny Neville.
Ciekawie było przeczytać biografię Ryszarda III Plantageneta w wykonaniu Georga Bidwella.
Nie dość, że odczarowuje on złą sławę tego władcy, to jeszcze w innym świetle pokazuje...

Biografia która Ryszarda III, okrutnie potraktowanego przez maszynę propagandową Tudorów, zniesławionego przez samego Szekspira i posądzanego o zabicie własnych bratanków. Choć rządził on tylko dwa lata niewątpliwe był on ciekawą postacią wartą zgłębienia.

Choć prawda zaginęła w mrokach historii autor stara się wziąć w obronę Ryszarda III i w kompetentnie opierając się na dostępnych mu źródłach stworzyć sfabularyzowaną biografię. Nie ma tutaj przesadnego wybielania bądź potępiania kogokolwiek (może parę lekkich przypadków jest, ale nie rzuca to się tak w oczy). Niemniej jest to przyjemna lektura którą czyta się niczym powieść historyczną.

Książka jest krótka, napisana dość prostym językiem. Waham się przed określeniem jej jako łatwej do przyswojenia ponieważ zdaję sobie sprawę, że styl ten może nie każdemu przypaść do gustu. Moja rada to poszukać jej w antykwariacie (sam kupiłem ją za 3 złote) bądź wypożyczyć w bibliotece.

Biografia która Ryszarda III, okrutnie potraktowanego przez maszynę propagandową Tudorów, zniesławionego przez samego Szekspira i posądzanego o zabicie własnych bratanków. Choć rządził on tylko dwa lata niewątpliwe był on ciekawą postacią wartą zgłębienia.

Choć prawda zaginęła w mrokach historii autor stara się wziąć w obronę Ryszarda III i w kompetentnie opierając się na...

G. Bidwell w swojej opowieści, korzystając z różnych źródeł, rewiduje niektóre okoliczności i tajemnice z życia króla angielskiego Ryszarda III.
Diabelski pomiot, okrutny, mściwy, zdolny do największych podłości, morderca swoich bratanków - tak mówiono na Ryszarda jeszcze za jego zycia, szkalowany przez swoich wrogów, pretendujących do tronu, a potem oszczerstwa te powtarzali kronikarze i historycy epoki Tudorów .
Jednak do uwiecznienia tych nieprawdziwych opinii, najbardziej przyczynił się sam William Szekspir, w dramacie "Ryszard III". Skąd dramaturg czerpał wiadomości? Otóż jego informatorem okazał Sir Thomas More, prawnik, który z kolei czerpał wiadomości od nieprzejednanego wroga Ryszarda, stronnika Lancasterów, biskupa Mortona.
Co ciekawe, pretendenci do tronu, książę Buckingham i Henryk Tudor, późniejszy król, nigdy otwarcie nie zarzucili Ryszardowi zbrodni na bratankach.
Autor bardzo ciekawie przedstawia postać człowieka, którego skrzywdziła historia. Który okazał się dobrym królem, nie znosił przemocy, był pobożny i wierny przysięgom, a przede wszystkim położył fundamenty pod religijną niezależność i ekonomiczną potęgę Anglii.
Audiobook w świetnym wykonaniu lektora Rocha Siemianowskiego.

G. Bidwell w swojej opowieści, korzystając z różnych źródeł, rewiduje niektóre okoliczności i tajemnice z życia króla angielskiego Ryszarda III.
Diabelski pomiot, okrutny, mściwy, zdolny do największych podłości, morderca swoich bratanków - tak mówiono na Ryszarda jeszcze za jego zycia, szkalowany przez swoich wrogów, pretendujących do tronu, a potem oszczerstwa te...

Opowieść o Ryszardzie III i burzliwych czasach za jego panowania. Kraj ogarniały wojny domowe, baronowie się buntowali. W gestii władcy pozostawało trzymać nad tym pieczę. Inne ważniejsze rody mu się sprzeciwiały. Ale kto piastuje najwyższe stanowisko ten ma władzę. W końcu jednak znajdzie się dostatecznie silna opozycja i zaczyna się walka o tron. Zaczyna się prawdziwa wojna domowa i tylko jedna strona może wyjść zwycięsko z tej rozgrywki. Czy będzie to Ryszard III, czy może jego największa konkurencja? o Rud Tudorów. jeśli znacie historie to odpowiedź jest prosta. Mimo wszystko uważam, że warto to przeczytać, choćby dla obrazu świata jaki jest tu przedstawiony. Jest niezwykły!

Opowieść o Ryszardzie III i burzliwych czasach za jego panowania. Kraj ogarniały wojny domowe, baronowie się buntowali. W gestii władcy pozostawało trzymać nad tym pieczę. Inne ważniejsze rody mu się sprzeciwiały. Ale kto piastuje najwyższe stanowisko ten ma władzę. W końcu jednak znajdzie się dostatecznie silna opozycja i zaczyna się walka o tron. Zaczyna się prawdziwa...

"Diabelski pomiot" opisuje życie ostatniego z rodu Plantagenetów, króla Ryszarda, którego zniszczyła późniejsza propaganda Tudorów. Opisywany jako okrutnik, odpowiedzialny za zabicie książąt Yorku, był przez lata znienawidzony. Bidwell przedstawia go w zupełnie innym świetle - jako zdolnego władcę, kochającego męża, który sięgnął po władzę dla dobra Anglii. Autor opiera się na wiarygodnych źródłach, nie upiększa rzeczywistości - polecam wszystkim fanom dobrej literatury.

"Diabelski pomiot" opisuje życie ostatniego z rodu Plantagenetów, króla Ryszarda, którego zniszczyła późniejsza propaganda Tudorów. Opisywany jako okrutnik, odpowiedzialny za zabicie książąt Yorku, był przez lata znienawidzony. Bidwell przedstawia go w zupełnie innym świetle - jako zdolnego władcę, kochającego męża, który sięgnął po władzę dla dobra Anglii. Autor opiera się...

Był czas, że czytałam wszystkie po kolei książki Bidwella - między innymi również "Diabelski pomiot". I może nie jest (a nawet na pewno nie jest) to najlepsza książka o Ryszardzie III, ale to właśnie jej zawdzięczam to, że się bliżej tą postacią zainteresowałam.

Był czas, że czytałam wszystkie po kolei książki Bidwella - między innymi również "Diabelski pomiot". I może nie jest (a nawet na pewno nie jest) to najlepsza książka o Ryszardzie III, ale to właśnie jej zawdzięczam to, że się bliżej tą postacią zainteresowałam.

Warto przeczytać - jak większość biografii pióra Bidwella.
Nie jest to typowa biografia, suchy opis postaci i epoki - raczej opowieść o człowieku, jego zaletach i wadach oraz czasach, w których żył.
Bidwell nie stosuje schematu dobry/zły, nie dokonuje jednoznacznych ocen - i to właśnie przyciąga mnie do jego książek.

Warto przeczytać - jak większość biografii pióra Bidwella.
Nie jest to typowa biografia, suchy opis postaci i epoki - raczej opowieść o człowieku, jego zaletach i wadach oraz czasach, w których żył.
Bidwell nie stosuje schematu dobry/zły, nie dokonuje jednoznacznych ocen - i to właśnie przyciąga mnie do jego książek.