"- My, ludzie, dążymy tylko do jednego przez całe życie - do szczęścia i spokoju, do wieczności... A tam prowadzi... tylko jedna droga do wnętrza, w serce... Widzę to jasno teraz, patrząc wstecz na całe swoje życie. To są słowa Pana... On jedyny wie, co mówi, On który jest w nas, gdy się wszystko już kończy. Droga do zrozumienia sensu życia prowadzi ponad rozum i nasze myślenie... do Jego prostego przykazania... nie ma innej drogi... tylko sam Jezus Chrystus."
Druga część norweskiej sagi "A lasy wiecznie śpiewają".
Napiszę tylko tyle, że jest to jedna z najpiękniejszych i najmądrzejszych książek jakie dane mi było przeczytać. Chwyta za serce, porywa w świat fascynujący, ale i niebezpieczny w swoim pięknie. Jest to powieść na którą musiałabym podać całe mnóstwo epitetów, by móc ją opisać. Bez wątpienia można by ją nazwać epopeją opisującą Norwegię z przełomu XVIII i XIX wieku, ale to wciąż za mało. Ta powieść ma w sobie wszystko: elementy grozy, ciekawy wątek miłosny, nawet w pewnym sensie jakąś cząstkę realizmu magicznego. Ale i to za mało, by móc ją streścić. Jest sama w sobie arcydziełem, wciąż jeszcze niedocenionym i nie rozumiem dlaczego. Pomimo wyraźnie zarysowanego tła historycznego pozostaje niezwykle aktualna. Jest to dzieło, takie jak nasze życie: raz przepełnione zachwytem nad jego pięknem i radością, innym razem zaś przygniatające swoją nieprzewidywalnością i cierpieniem.
Historia dziedziców na Björndal przedstawia ludzkie życie w całej swojej pełni, ze wszystkimi jego odcieniami i chyba dlatego jest tak urzekająca i niezwykła - gdyż ukazuje jego słodko-gorzki smak i niewyobrażalną wartość jaką wnosi każdy człowiek, przychodzący na ten świat.
Co pozostaje mi po lekturze tej wspaniałej powieści? Każda postać, każde wydarzenie, bo tak naprawdę każde z nich niesie ze sobą głębszy sens i jest splecione z poprzednim. Myślę, że szczególnie słowa ojca Daga warto wziąć sobie do serca, ale tak naprawdę każdy z bohaterów niesie ze sobą jakąś mądrość i nauczkę dla nas, czytelników. Miało być krótko, jednym zdaniem, przepraszam, ale nie dałam rady, ponieważ ta książka zajmuje w moim sercu szczególne miejsce i myślę, że tak będzie już zawsze.
Na koniec znów przytoczę słowa ojca Daga, które tylko potwierdzają, jak mądra, głęboka i wyjątkowa jest ta powieść:
"Być może zadaniem człowieka na ziemi jest przebijać się cierpliwie przez wszystkie niezrozumiałe sprawy i nigdy nie zwątpić. W taki sposób każdy osiągnie stopień dojrzałości odpowiadający jego siłom i zdolnościom, a osiągnięta dojrzałość jest rezultatem życia każdego człowieka. Jeden zachodzi daleko, drugi nie, ale istotą rzeczy jest to, czy każdy zrobił w tym względzie wszystko, co było w jego mocy".

"- My, ludzie, dążymy tylko do jednego przez całe życie - do szczęścia i spokoju, do wieczności... A tam prowadzi... tylko jedna droga do wnętrza, w serce... Widzę to jasno teraz, patrząc wstecz na całe swoje życie. To są słowa Pana... On jedyny wie, co mówi, On który jest w nas, gdy się wszystko już kończy. Droga do zrozumienia sensu życia prowadzi ponad rozum i nasze...