Pewien mój znajomy po latach przerwy wrócił na uczelnię celem uzupełnienia wykształcenia. Kiedy zaczął przymierzać się do pisania pracy magisterskiej, zapytał czy mogłabym mu pomóc - ustosunkować się do tego, co napisał, rzucić okiem polonisty na całość itd. Zgodziłam się. Oczywiście książki, które miał mi dostarczyć, ażebym mogła zgłębić temat i móc ocenić to, co wyszło spod jego ręki - dostarczał mi z takim zaangażowaniem, że w rezultacie nie miałam czasu ich przeczytać. W jednej w rozmów telefonicznych wyraziłam swoją opinię na ten temat, mówiąc, że ja również mam swoją pracę, poza tym nie będę poświęcała swojego wolnego czasu na zapoznawanie się w ostatniej chwili z tym, co napisał. Skoro nie był uprzejmy uporać się ze wszystkim we właściwym czasie to jego problem i mnie proszę w to nie mieszać. W słuchawce zapadła cisza. Po kilku chwilach znajomy zwrócił się do mnie w nader poważnym tonie i poinformował mnie, że nie podoba mu się to, co mówię, ponieważ on bardzo źle znosi krytykę.Dlaczego pisząc opinię o książce Agnieszki Zakrzewicz przywołałam tę historię? Otóż dlatego, że Kościół ma to do siebie, że równie źle znosi krytykę. Czegokolwiek by nie powiedziano bądź nie napisano na temat grzechów, występków, przestępstw i zaniechań tej instytucji hierarchowie zawsze powtarzają tę samą, brzmiącą jak mantra, wypowiedź: to jest święty Kościół grzesznych ludzi, a tak w ogóle to rzeczony artykuł stanowi jawny atak organizacji ateistycznych na świętą matkę Kościół. Podkreśla to również autora książki, pisząc: . Na jakie tematy rozmawia się w książce "Głosy spoza chóru"?. Jak sugeruje sam podtytuł są to "Rozmowy o Kościele, papieżach, homoseksualizmie, pedofilii i skandalach". Książka jest wstrząsająca, zwłaszcza we fragmentach poświęconych pedofilii księży oraz o ich innym praktykom seksualnym, które określić można, nie tylko jako odhumanizowanie, ale zwyczajne zezwierzęcenie. I tak dowiadujemy się nie tylko o nieprawdopodobnie wielkiej skali pedofilii, ale także o wykorzystywaniu przez duchownych dzieci głuchoniemych, które nie mogły poskarżyć się nikomu na swój los. Jeden z rozmówców Agnieszki Zakrzewicz - Carmello Abbate - mówi o gwałtach dokonywanych na siostrach zakonnych przez ich zwierzchników. "W misjach prowadzonych w krajach biednych przełożeni wolą młode siostry zakonne od lokalnych dziewczyn, ponieważ te pierwsze złożyły śluby czystości i są dziewicami, więc jest mniejsze ryzyko, że mają AIDS". W książce jest również mowa o aferach finansowych z Watykanem w roli głównej - praniu brudnych pieniędzy, braniu łapówek, przekazywaniu polskiej Solidarności środków finansowych pochodzących od mafii. Jasno i wyraźnie mówi się o obskurantyzmie nie tylko pontyfikatu Jana Pawła II, ale również samego papieża, który dzielił katolików na lepszych i gorszych - ci drudzy nie zasługiwali nawet na pośmiertną modlitwę (to ludzie, którzy zginęli w walce o sprawiedliwość i wyzwolenie - wyznawcy teologii wyzwolenia). Wbrew temu, co można usłyszeć w polskich mediach od naszych rodzimych "watykanistów" - pontyfikat Jana Pawła II daleki był od wprowadzania w życie postanowień Soboru Watykańskiego II - wręcz przeciwnie - stanowił zdecydowany zwrot w kierunku Kościoła przedsoborowego. Sam papież zaś był zdecydowanym antydemokratą: "Wojtyła uważał, że korzeni wszelkich totalitaryzmów, a więc w konsekwencji winy za obozy zagłady i gułagi, należy doszukiwać się w dążeniu wieku rozumu do tego, aby człowiek miał prawo do autodeterminacji i autonomii - oraz mógł nadawać sobie samemu własne prawa. Dla Wojtyły fakt, iż człowiek chce tworzyć swoje prawa, zamiast akceptować prawo boskie, doprowadził do nazizmu i stalinizmu. Jeżeli ktoś uważa, że oświecenie jest matrycą totalitaryzmu, to utożsamia się ze średniowieczem. To jest zacofanie filozoficzne. Wrogiem Wojtyły była autonomia społeczna. Bez autonomii i wolności nie ma mowy o demokracji". W rozmowach przeprowadzonych przez Agnieszkę Zakrzewicz powraca także temat stosunku Kościoła do junt sprawujących władzę w Ameryce Środkowej. I tak np. Jan Paweł II upominał się o łaskę przebaczenia dla Augusto Pinocheta, czemu zdecydowanie przeciwstawiły się (we wstrząsającym liście) Matki z Placu Majowego. Autorka porusza także temat Vatileaks.
Dlaczego książki Agnieszki Zakrzewicz nie można uznać, za bezpardonowy atak na Kościół przypuszczony przez środowiska laickie? Przede wszystkim dlatego, że rozmówcami autorki są ludzie głęboko wierzący, związani z Kościołem , m.in. ostatni z dwóch żyjących uczestników Soboru Watykańskiego II - Giovanni Franzoni, a także uznani nie tylko na świecie, ale także cieszący się dużym szacunkiem Stolicy Apostolskiej watykaniści, np. Marco Politi. Wszyscy oni wzywają do reformy Kościoła, do rozliczenia się z tragiczną przeszłością.
"Głosy spoza chóru" to książka o problemach, o których dyskutuje się w całej Europie, nawet w stawianej Polsce za wzór nader katolickiej Irlandii. W całej Europie poza Polską. W Polsce bowiem dominuje przekonanie (rodem z "Moralności Pani Dulskiej") o konieczności zamiatania problemów i spraw niewygodnych pod dywan, a także zachowywania pozorów za wszelką cenę, w tym również cenę utraty twarzy i wiarygodności. Wystarczy wspomnieć, że od niedawna obowiązującą (jak się zdaje)wersją polskiego Kościoła jest ta, wedle której za pedofilię odpowiadają rozwiedzeni rodzice, feministki i ideologia gender. Dużo czasu upłynie zanim polski Kościół będzie gotowy na merytoryczną dyskusję. Dlatego tak ważna jest książka Agnieszki Zakrzewicz.

Pewien mój znajomy po latach przerwy wrócił na uczelnię celem uzupełnienia wykształcenia. Kiedy zaczął przymierzać się do pisania pracy magisterskiej, zapytał czy mogłabym mu pomóc - ustosunkować się do tego, co napisał, rzucić okiem polonisty na całość itd. Zgodziłam się. Oczywiście książki, które miał mi dostarczyć, ażebym mogła zgłębić temat i móc ocenić to, co wyszło...