Dwie refleksje naszły mnie po lekturze pracy Caroline Elkins. Myślałem, że w literaturze gułagowo – obozowej nic już mnie nie zaskoczy. A jednak skala okrucieństwa nadzorców (w dużym stopniu białych Brytyjczyków) w kenijskich obozach koncentracyjnych powstałych jako odpowiedź na powstanie Mau Mau była niebywała, nawet jak na wszystko to co wiemy już o totalitaryzmach dwudziestowiecznych. I pomyśleć, że to miało miejsce już po II WŚ, po doświadczeniach obozów hitlerowskich i w okresie m.in. premierowania Sir Winstona Churchilla. What a shame… Druga rzecz, która wprawiła mnie w zadumę to epilog tych ponurych wydarzeń. Można powiedzieć – jak zawsze, jak zwykle – wszystko zamieciono pod dywan w imię wspólnej jasnej przyszłości. Nikt nie został ukarany, ofiarom kazano wybaczyć w imię lepszego jutra. Archiwa wyczyszczono lub zamknięto na głucho. Skąd my to znamy, niech no się zastanowię… Znakomita praca Carolne Elkins odsłania nieznane szerzej fakty haniebnej przeszłości kolonializmu w Kenii. Autorka poświeciła 10 lat na badania tematu, odbyła wiele rozmów z weteranami obozów, przejrzała wszelkie dostępne archiwa.

Dwie refleksje naszły mnie po lekturze pracy Caroline Elkins. Myślałem, że w literaturze gułagowo – obozowej nic już mnie nie zaskoczy. A jednak skala okrucieństwa nadzorców (w dużym stopniu białych Brytyjczyków) w kenijskich obozach koncentracyjnych powstałych jako odpowiedź na powstanie Mau Mau była niebywała, nawet jak na wszystko to co wiemy już o totalitaryzmach...