Trudno powiedzieć, że przeczytało się tom poezji... Przynajmniej ja tak nie mam. Nie czytam go jak zwykłej książki od deski do deski, od początku do końca. Czytam wybiórczo. Ciągle go czytam. Stale wracam. Kiedy duszę spowija mrok i by rozjaśnić myśli, by uśmiech zagościł na twarzy, i by otulić się pięknym słowem w chłodny, nieprzyjemny wieczór. By zrównoważyć rozedrgane emocje, wyciszyć zbyt dużą dawkę dźwięków. Siedząc w fotelu z kubkiem gorącej, pachnącej jabłkiem i cynamonem herbaty, zanurzam się w poezję by dopełnić swoje małe szczęście.
Lubię czytać poezję i lubię Marię Pawlikowską-Jasnorzewską. Jest delikatna, subtelna i zmysłowa. Pisze o uczuciach ważnych dla kobiet, o ich marzeniach, pragnieniach i kompleksach. Jest szczera i prawdziwa a przy tym tworzy świat niezwykle magiczny. Podkreśla jak istotne w życiu człowieka są jego uczucia i umiejętność wyrażania ich drugiemu człowiekowi. I bynajmniej nie myślę tylko o szczęściu, miłości, słodyczy i lubieniu wszystkiego wszak człowiek odczuwa i gromadzi w sobie również to co nieprzyjemne, przykre, bolesne i gorzkie.

Trudno powiedzieć, że przeczytało się tom poezji... Przynajmniej ja tak nie mam. Nie czytam go jak zwykłej książki od deski do deski, od początku do końca. Czytam wybiórczo. Ciągle go czytam. Stale wracam. Kiedy duszę spowija mrok i by rozjaśnić myśli, by uśmiech zagościł na twarzy, i by otulić się pięknym słowem w chłodny, nieprzyjemny wieczór. By zrównoważyć rozedrgane...