Drozdy. Dotyk przeznaczenia

Mroczy urban fantasy,którego nie powstydziłby się sam King i Chuck Palahiuk?!
Nie wiem,zapytajcie ich wiernych fanów.

"Wendig pędzi z pedałem gazu wciśniętym w podłogę;warto wystawić kciuk,żeby zabrać się z nim na przejażdżkę".
Jeśli jesteś odważny i nie boisz się prawdziwych mrocznych klimatów,to wskakuj,i podążajcie razem w nieznane.

A wierzcie mi to,będzie nieznane.
Nie mówię tu o lirycznej opowieści,gdzie dwoje zagubionych kochanków odnajduję do siebie drogę.
Nie mówię tu o zmaganiu,burzliwych porywach losu i wielkim pluszowym szczęśliwym zakończeniu.
Nie szykujcie się na kolejną opowieść o aniołach,wampirach,wilkołakach,żaden Edward was nie ochroni własnym ciałem.
Przygotujcie się na nagość.
Bądźcie gotowi na pobrudzenie sobie rąk.
Nie będziecie już nieskazitelni w swoim świecie książek.
Będziecie nadzy,ograbieni ale przepełnieni prawdą.
Oczywiście to Wam się nie spodoba.
Nie będziecie spać jak niemowlaki po obfitym posiłku.
Nie będzie wzdychania,takiego pełnego satysfakcji.
O nie,zapomnijcie!
Najpierw usłyszycie szelest,który z każdą sekundą będzie nasilał się i nasilał...
Zerkniecie w górę i ujrzycie czarną przemieszczającą się chmarę czegoś...
Zrobicie wielkie oczy z niepewności...
Zacznie się w was wkradać strach...
Zaczniecie rozglądać się płochliwie w poszukiwaniu schronienia...
Ucieczka,spróbujecie tego...
Ale i tak wam się nie uda.
Gdyż ta pulsująca życiem ciemna plama na niebie,to drozdy,pędzące wprost na was.
Czy przeżyjecie?
Tego Wam nie mogę obiecać.
Może pozostaną Wam koszmary,w których odgłos uderzeń ptasich skrzydeł będzie wiódł złowieszczy prym.
Może będziecie się śmiać z naiwniaków,których ogarnął strach.
Pewne jest jedno będziecie nadzy.
Nadzy wobec tego świata.
Wobec prawdy,bez lukru i wszelkiej warstwy słodkości.

Miriam Black - ta dziewczyna,sprawi,że będziecie stali całkiem goli,zawstydzeni,przesyceni rynsztokowym językiem.
Nie będziecie ani biali,ani czarni.
Zło i dobro będzie dla was odległe.
Utkwicie w szarej strefie wyboru,którego dokonujecie bądź nie.
A nawet jeśli będziecie coś próbować zmienić,to zetkniecie się z nieuchronnością losu.

Bo przeznaczenie chadza własnymi ścieżkami.

Miriam Black,wie o czym mówię.
Matka fanatyczka,szkoła jakich wiele,wąskie grono znajomych,bądź ich całkowity brak i decyzje,które odbijają się na niej podwójnie.
Pewnego dnia,tak po prostu,bądź zrządzeniem losu,szare,smutne życie,staje się totalnie denne.
Miriam widzi przyszłość.
Przyszłość,którą jest nieuchronna śmierć każdego z nas.
Dotknij jej a powie ci kiedy i jak umrzesz.
Czy śmierć może być opłacalnym procederem?!
Tak,jeśli okradasz zwłoki,które padły właśnie u twoich stóp.
A pomoc,czy nie można czegoś zrobić,zatrzymać,ratować?!
Jeśli nie wiesz o czym mówisz,to lepiej milcz.

Miriam nie raz próbowała zepchnąć przeznaczenie i zmienić bieg losu.
Jedyne co z tego wyszło to gigantyczne poczucie winy.
Wiem,wiem,nie zachowuje się jak ktoś,kogo gryzie sumienie i przeszłość.
Ale co ma zrobić szlochać,chować się w kącie,dać się zamknąć w domu wariatów.
Miriam,robi co może aby przetrwać.
Jej życie jest brudną tułaczką przez kraj,ale cóż innego jej pozostało.
Gdyby w tobie zagnieździł się dar widzenia każdego zgonu,każdej osoby,którą dotkniesz,pokochasz,to co wtedy?!

Śmierć mieszka w Miriam Black,chodź ona nie jest śmiercią.
Louis to kolejny przyszły trup na jej drodze.
To powód dla,którego chce spróbować zmienić coś jeszcze raz.
Bodaj po to,aby przekonać się dlaczego wypowiada jej imię tuż przed tym jak odchodzi.

Bardzo prawdziwa,nieco wulgarna,dająca po oczach historia.
Nie zakrywa tego co złe i niewłaściwe.
Nie ubarwia błędów,koszmarnych w skutkach.
Nie zaszywa ust i nie zakleja oczu na przebieg tego jaka jest śmierć.
Na pewno,nie dla niewinnych duszyczek,chowanych pod kloszem.
Również nie dla ludzi,którzy hołdują chamstwu.
To brutalna egzystencja większości z nas.

Miriam i Louis.
Charakterek i łagodność.
Przeciętna uroda i góra mięśni,które nie ranią.
Miriam - mroczna,fascynująca inność w jego życiu.
Louis - ciepło,które ma szanse otulić rozczarowanie i rozgardiasz jej życia.

Wątpliwe szanse powodzenia.
Bez cenzury i wciskania kitu - "DROZDY.Dotyk przeznaczenia".

„Im jesteś starszy, tym bardziej sobie uświadamiasz, że urodziny to jak bramka do metra, która wpuszcza cię coraz dalej i dalej, i nie ma już odwrotu.”

Czy chciałbyś wiedzieć jak umrzesz? Sądzę, że przed odpowiedzią na to pytanie każdy miałby duży kłopot. Bo czy warto to wiedzieć? Lepiej żyć w niewiedzy, być szczęśliwym choć kilka dni? A może dowiedzieć się, znać datę śmierci, być przygotowanym albo liczyć na zmianę losu? Jak Ty byś postąpił, drogi czytelniku?

Miriam Black ma dar, który wcale jej nie pomaga. Z pozoru przypomina niegrzeczną dziewczynę, która nie przejmuje się niczym, jednak to jedynie pozory. Jej talent, który można też uznać za przekleństwo nie pozwala jej normalnie żyć. Ale co jest w niej takiego niezwykłego? Miriam widzi śmierć osoby, której dotknie. Nie ważne, czy zdarzy się to za pięć sekund, dziesięć godzin, czy pięćdziesiąt lat, ona wie. Dziewczyna potrafi się uodpornić na brutalność jej wizji, jednak nie tym razem. Napotkany mężczyzna krzyczał jej imię. Co to ma znaczyć? Czy będzie przy jego śmierci?

„Dotyk przeznaczenia” to pierwsza część brutalnego, mrocznego cyklu Drozdy opowiadającego o Miriam, dziewczynie, która przez jeden dotyku widzi ludzką śmierć. Autor Chuck Bendig nie stroni od mocnych obrazów, przekleństw i wulgaryzmów. Brutalna rzeczywistość, uliczne Zycie i ciągła samotność to całe życie głównej bohaterki. Nie będę ukrywać, że gdy po zakupie dowiedziałam się, że jest ona tak dosadna odłożyłam ją na dalszy plan, jednak postanowiłam przeczytać. Przecież gdy mi się nie spodoba, będę mogła się wymienić, pomyślałam. Zaczęłam, więc swoją niebezpieczną przeprawę przez karty powieści.

Nie jestem osobą, która używa wulgaryzmów, która ludzi w książkach przemoc, początkowo wahałam się po nią sięgać, później obawy te przenosiły się na dalsze czytanie. Od początku zostajemy wrzuceni na głęboką wodę. Autor nie słodzi, wydarzenia nie są normalne, a sama bohaterka jest silna i pyskata. Chciałam ją odłożyć, kilka razy. Jednak niekiedy brutalność dodaje książce realizmu, środowisko w jakim znalazła się Mirian nie mogło być grzeczne, jej zachowanie nie mogło być łagodne i delikatne. To nie ta okolica, to nie ci znajomi.

Główna bohaterka, jak już wspominałam jest silną, niezależną, waleczną i agresywną kobietą. Przez swój „dar” odsuwa się od ludzi, woli podążać własnymi ścieżkami. Nie stroni od papierosów, alkoholu, nie ma własnego domu, żyję z tego, co ukradnie osobom, o których śmierci się dowiaduje. Czy ją polubiłam? Nie jest to proste pytanie. Nie wiem, czy Miriam da się lubić. Na razie mogę powiedzieć jedynie, że rozumiem niektóre jej wybory. Choć droga, jaką obrała na pewno nie jest najlepsza.

Inni bohaterowie równią nie wyglądają kolorowo. Jedynym, którego z czystym sumieniem można polubić jest Louis. Jednak na tle innych postaci wydaję się wręcz nierealny, jest po prostu dobry. Choć i on skrywa pewien sekret. Najciekawszą osobą byłą dla mnie Harriet. Początkowo mnie przerażała, ale takie psychiczne osoby często są przerażające. Odpychała, a jednocześnie przyciągała. Jej historia była niesamowita.

W książce mimo wciąż ukazywanej brutalności, autor pokusił się również o wątek miłosny. Od początku przeczuwałam, że historia Louisa nie skończy się na jednym podwiezieniu. Tu było cos na rzeczy. Jednak ta relacja była dziwna, nie podobała mi się. Nie tylko przez to, że psuła mi obraz Miriam jako aroganckiej samotniczki, ale również z innych powodów, które są trudne do określenia. Drugim związkiem, bardziej przelotnym, który opierał się na relacjach łóżkowych była historia z Ashley. Nie darzyłam go wielką sympatią, od razu wydawał mi się jakiś podejrzany.

W akcje został też wpleciony wątek kryminalny, przez co książkę można połączyć również z thrillerem. Nie czułam jednak takiej dokładności zdarzeń i logicznych faktów, jak w thrillerach, które do tej pory czytałam. Niekiedy było to trochę chaotyczne. Autor więcej czasu poświęcił chyba klimatowi niż temu aspektowi.

Zakończenie książki moim zdaniem zamyka historię Miriam, a przynajmniej rozpoczęty wątek. Z drugiej strony ciekawi, co autor może jeszcze wymyślić. Oczywiście historię Miriam można rozwijać, ale w jaką stronę, czy to ma sens. Muszę się zastanowić nad kontynuacją, czy warto ją poznawać.

Okładka po części jest ciekawa i oryginalna, ale zaznaczam jedynie po części. Według mnie napisy, te ptaki wypadające z włosów są OK., ale ta dziewczyna. Nie podoba mi się jej wyraz twarzy, wygląda dziwnie. Sama jej postawa jest dość dziwna. Średnio zachęca do przeczytania.

„Dotyk przeznaczenia” jest pozycją nowatorską, z pewnym pomysłem i charakterem, jednak nie zabrakło jej również minusów. Lektura była szybka, wiele się działo. Strony przelatują naprawdę w zawrotnym tempie, po skończeniu można się tylko zastanawiać, kiedy ten czas minął.
Ocena: dobra

Wystarczy lekkie muśnięcie skóry żeby odsłonić karty śmierci, i ujrzeć jak ktoś zakończy swe życie. Dar czy przekleństwo?
Miriam prowadzi koczowniczy tryb życia. Plącze się po świecie wraz z kierowcami tirów. Od baru do baru, od motelu do motelu. Jakim więc cudem udaje jej się przeżyć?
Otóż dziewczyna przez te wszystkie lata wiele się nauczyła. Komu ufać, a komu nie, wie jak skopać komuś tyłek i wie kiedy ktoś umrze. W swoim pamiętniku zapisuje daty, opisy śmierci i udaje się do osób, które zaraz skończą żywot, aby móc je okraść. Oczywiście Miriam nie cieszy się kiedy widzi kolejne sceny umierania, cierpiących ludzi, czasem bardzo młodych. W głębi duszy jest mądrą, dobrą osobą. Wiele razy próbowała zmienić przeznaczenie, ale nigdy jej się nie udawało. Jednak teraz pragnie spróbować ponownie. Chłopak, do którego coś czuje ma zginąć z jej imieniem na ustach. Czy tym razem uda się oszukać przeznaczenie?


Rzadko kiedy sięgam po thrillery. Co więc sprawiło, że sięgnęłam po książkę "Drozdy"? Owszem, okładka również mnie zachęciła, ale nie tak bardzo jak interesujący opis i kilka pozytywnych recenzji. Zabierając się za tę powieść myślałam, iż pewnie będzie to bardziej przypominało typową książkę fantastyczną, a może nawet paranormal romance. Nic bardziej mylnego...

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy już po pierwszych rozdziałach jest brutalność oraz wulgarność w książce. Nie brak w niej brzydkich słów, opisów scen intymnych, a przede wszystkim scen śmierci, zabójstw tortur. Chuck Wending tak działa na ludzką psychikę i wyobraźnię, iż przy czytaniu przechodzą człowieka dreszcze, a po chwili zaczyna robić się wręcz nieprzyjemnie w żołądku. A jednak, coś sprawia, że dzięki temu książka podoba się jeszcze bardziej i ma się ochotę na więcej. Fakt, od książki trudno się oderwać. Akcja trwa cały czas, ciągle jesteśmy ciekawi co wydarzy się dalej, a wulgarne słownictwo i opisy sprawiają, że książka nabiera smaku. Otóż to nie jest kolejna romantyczna historyjka o nastolatce zakochanej w superbohaterze. Tu nie spotkacie ze słowem "kocham cię" oraz mdłym pisaniem jaka to ta miłość jest cudowna.

Miriam Black to dziewczyna wręcz trudna do opisania. Z jednej strony nie powinno się brać z niej przykładu, a z drugiej tak. Pije, pali, ofiaruje swoje ciało żeby zdobyć pieniądze, a za chwilę próbuje uratować czyjeś życie, nie poddaje się, dąży do celu. W pewnym stopniu chce się stać tak silnym jak ona, ale również nie dać się porwać nikotynie i alkoholowi. Mimo jej wszystkich wad ja ją polubiłam. Ostatnio w literaturze jest niedosyt silnych, kobiecych postaci. Przeważnie to dziewczyny są ratowane, a pan Chuck stworzył historię, w której to dziewczyna ratuje chłopaka. Brawa za to autorowi.

Muszę przyznać, że pomimo owego języka autora, wstrząsających opisów książka przypadła mi do gustu. Możliwe, że po jej przeczytaniu moja psychika minimalnie ucierpi, tak więc książka NIE JEST przeznaczona dla młodych czytelników, a żeby ją czytać trzeba mieć dosyć mocne nerwy. Serio jesteście w stanie czytać o mieleniu przez młynek męża, albo dźganiu kogoś w oko? Nie przeszkadzają wam drastyczne opisy śmierci dziesiątek ludzi, a wręcz lubicie takie momenty? No to dobrze, możecie zabrać się za czytanie.


Chuck Wending stworzył interesującą historię, z wątkiem nadprzyrodzonym. Nie zabrakło w niej wiedźm, duchów oraz wróżek. Niektóre cytaty są tak doprawione czarnym humorem, iż nie wiadomo czy się śmiać, czy też płakać. Otóż powalił mnie na kolana rozdział "Historia Harriet", który zawierał jedno zdanie. Mimo tego zawierało ono tyle brutalności, że czytając je głębiło się we mnie wiele emocji.


Dawno nie czytałam takiej książki i jestem bardzo szczęśliwa, że spotkałam się z "Drozdami". Książka dała mi sporo do myślenia, a także pozwoliła przeżyć mroczną, brutalną przygodę, w której na pewno nie chciałabym brać udziału na żywo. Ileż to emocji i tych pozytywnych i tych negatywnych potrafi wzbudzić z pozoru taka zwykła książeczka. Czytając ją doszłam również do wniosku, że los zależy od nas i nie warto ufać wróżkom.

Czytając Drozdy miałam nieodparte wrażenie, że Chuck Wendig cierpi na ADHD,albo ma tak dużo pomysłów i koniecznie chce je wszystkie naraz zrealizować. I tak powstała pierwsza część Drozdów – Dotyk przeznaczenia. Chuck chyba koniecznie chciał napisać książkę, ale zapewne nie mógł zdecydować co to ma być. A więc postanowił pomieszać gatunki, aby każdy znalazł coś dla siebie. Pisząc „każdy” nie mijam się z prawdą nawet o minimetr. Miłośnicy thrillerów, kryminałów i literatury sensacyjnej, aż tak bardzo się nie zawiodą. Fabuła dość ciekawa, dużo się dzieje i jest sporo mocnych scen, a akcja mknie szybko jak TIR uciekający przed policją, czyli szybko ale ciężko. Chuck ma dość ostry język, a książka ocieka celnymi ripostami i czarnym humorem. Fani fantasy będą usatysfakcjonowani w pełni. Pomysł z laską, która widzi śmierć innych, ale bezskutecznie próbuje zmienić przeznaczenie – jak najbardziej trafny. Wplątany gdzieś pomiędzy jedną wizją, a drugą portret psychologiczny – z pewnością wszystkich zainteresuje. No i wreszcie czytelnicy i czytelniczki niepoprawnie romantycznych romansideł, będą wniebowzięci śledząc historię Miriam, która próbuje uchronić przed śmiercią swojego ukochanego Louisa, czy jednak przeznaczenie go dopadnie? Chusteczki mile widziane. Podsumowując Chuck Wendig prócz tego, ze jest pisarzem, jest również scenarzystą i autorem gier RPG m.in. dla White Wolf Game Studios. I jeśli pisze tak jak robi gry, to ja dziękuje za jedno i drugie. Można go spotkać na stronie terribleminds.com, gdzie udziela porad dotyczących pisania i publikuje krótkie opowiadania. Jeśli mogę coś doradzić panu Chuckowi odnośnie jego pisania, to mam jedną drobną radę. Niech się Pan zdecyduje na jeden gatunek literacki, bo z odrobiny wszystkiego wychodzi góra niczego. Druga część przygód Miriam nosi tytuł Drozdy – posłaniec śmierci. Ja dziękuje, nie skorzystam. Justyna.Ju zapraszam na mojego bloga http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/