Książka zdecydowanie zupełnie inna niż powieści sióstr Bronte, czy Jane Austin. Nie znajdziemy w niej wartkiej akcji, skandali obyczajowych (i prób ich zatuszowania), czy tajemnic do odkrycia. Język powieści jest mniej emocjonalny, bardziej konkretny, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że po prostu bardziej męski.
Kolejne strony raczej nie zaskakują, czytelnik mniej więcej może przewidzieć jak potoczą się losy głównej bohaterki, osieroconej przez ojca i pozostawionej bez grosza przy duszy przez bogatą ciotkę, która odchodzi z tego łez padołu nie czyniąc na rzecz Klary żadnego zapisu, a mimo to książkę czyta się dobrze. Może dlatego, że pokazuje ona świat, w którym ludzie mają czas na przeżywanie osobistych tragedii, nie muszą pędzić z miejsca na miejsce, by zdążyć na kolejne spotkanie, mogą zwyczajnie (jakby to powiedział współczesny psycholog) przepracować własne emocje.
Może jestem mało obiektywna przy ocenie tej pozycji, ale ja po prostu lubię brytyjską literaturę obyczajową XIX wieku. Przede wszystkim za wszelkie niuanse życia towarzyskiego i obowiązujących wówczas zasad, których w moim przekonaniu nie uda się podrobić żadnemu współczesnemu pisarzowi. Za daleko odeszliśmy od tamtych konwenansów, za bardzo zmienił się nasz sposób pojmowania świata. I pewnie tylko dlatego, że ja jestem dzieckiem swojej epoki, główna bohaterka miejscami wydaje mi się za bardzo naiwna, zanadto dumna, za mało zdecydowana, by ując własny los w swoje ręce...

Książka zdecydowanie zupełnie inna niż powieści sióstr Bronte, czy Jane Austin. Nie znajdziemy w niej wartkiej akcji, skandali obyczajowych (i prób ich zatuszowania), czy tajemnic do odkrycia. Język powieści jest mniej emocjonalny, bardziej konkretny, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że po prostu bardziej męski.
Kolejne strony raczej nie zaskakują, czytelnik mniej...