Czytanie tej książki było trochę szalonym przeżyciem - przez większość czasu nie wiedziałam co się dzieje i o czym ja właściwie czytam. Była to zdecydowanie lektura jedyna w swoim rodzaju.

Sama fabuła, w całym swoim pośpiesznym szaleństwie i nietuzinkowości, toczyła się jednak dość przewidywalnymi torami. Dużo elementów na swój sposób dało się przewidzieć, chociaż nawet wtedy zdarzały się wątki wręcz irracjonalne.

Mimo wszystko, muszę pogratulować autorowi wyobraźni oraz nietypowego humoru. Czegoś takiego nie da się przeżyć podczas czytania innej książki.

Czytanie tej książki było trochę szalonym przeżyciem - przez większość czasu nie wiedziałam co się dzieje i o czym ja właściwie czytam. Była to zdecydowanie lektura jedyna w swoim rodzaju.

Sama fabuła, w całym swoim pośpiesznym szaleństwie i nietuzinkowości, toczyła się jednak dość przewidywalnymi torami. Dużo elementów na swój sposób dało się przewidzieć, chociaż nawet...

Bardzo dobra książka, super fabuła, interesujące dialogi i fascynujący mroczny klimat.

Bardzo dobra książka, super fabuła, interesujące dialogi i fascynujący mroczny klimat.

To jest książka, którą pierwszy raz przeczytałem gdzieś koło 1995. Teraz przeczytana jest tak samo wciągająca jak wtedy. Mieszanka strachu, smutku, czarnego humoru i nadziei, a wszystko to w świecie fantasy bez czarodziei i jakiś specjalnych pierścieni!

To jest książka, którą pierwszy raz przeczytałem gdzieś koło 1995. Teraz przeczytana jest tak samo wciągająca jak wtedy. Mieszanka strachu, smutku, czarnego humoru i nadziei, a wszystko to w świecie fantasy bez czarodziei i jakiś specjalnych pierścieni!

Sztampowy przebieg całej historii. Książka nie wciąga ale przyjemnie się czyta.

Sztampowy przebieg całej historii. Książka nie wciąga ale przyjemnie się czyta.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Wspaniała wyobraźnia, bardzo biegła tłumaczka - jeśli masz fantazję, ta książka świetnie się sprawdzi i zaczaruje Cię.

Wspaniała wyobraźnia, bardzo biegła tłumaczka - jeśli masz fantazję, ta książka świetnie się sprawdzi i zaczaruje Cię.

Łączy mnie z Gaimanem subtelne podejście do tak zwanego "realu". Nie lubimy go w nadmiarze. Źle się czujemy, gdy sytuacje brzydko realne panoszą się na scenie. Real zaledwie tolerujemy. Ot tyle tylko, by zawiesić tam nie-real.
"Nigdziebądź" czyta się smakowicie, bo przyprawą jest styl. Ponadprzeciętna obecność gryzoni w żaden sposób smaku nie psuje. Gaiman, operując w tych obszarach poczucia humoru, które są mi bliskie, powoduje, że mało zważam na fabułę. Gdybym zaczął ją analizować, swoim wrodzonym nadkrytycyzmem, pewnie przestałoby mi się podobać. Nie robię wszak tego. Nie trzeba. Delektuję się formą, a jeno zerkam na to, kto i gdzie podąża. Moja podziemna zabawa trwa w najlepsze.
Byłbym zapomniał. "Udko czy pierś?" koleżanko lapis_lazuli? Tak, ja też kocham koty.

Łączy mnie z Gaimanem subtelne podejście do tak zwanego "realu". Nie lubimy go w nadmiarze. Źle się czujemy, gdy sytuacje brzydko realne panoszą się na scenie. Real zaledwie tolerujemy. Ot tyle tylko, by zawiesić tam nie-real.
"Nigdziebądź" czyta się smakowicie, bo przyprawą jest styl. Ponadprzeciętna obecność gryzoni w żaden sposób smaku nie psuje. Gaiman, operując w tych...

Widzę ich, choć oni nie widzą mnie
Widzę ich, choć niewidzialny jestem

Słyszę ich, choć oni nie słyszą mnie
Słyszę ich, choć nie słyszalny jestem

Choć gesty im pokazuję, nie widzą mnie
Choć słowa liczne mówię, niesłyszalny jestem

Czuję jak ciemność pożera mnie
Zlewam się ze światem . . . duchem jestem

I śladu już po nie ma po mnie
Zniknąłem . . . powiewem wiatru jestem

Więc nie wypatruj już mnie
Bo nicością jestem

Widzę ich, choć oni nie widzą mnie
Widzę ich, choć niewidzialny jestem

Słyszę ich, choć oni nie słyszą mnie
Słyszę ich, choć nie słyszalny jestem

Choć gesty im pokazuję, nie widzą mnie
Choć słowa liczne mówię, niesłyszalny jestem

Czuję jak ciemność pożera mnie
Zlewam się ze światem . . . duchem jestem

I śladu już po nie ma po mnie
Zniknąłem . . . powiewem wiatru...

Dawno się tak nie nudziłam przy książce. Historia mnie w ogóle nie wciągnęła, nie wczułam się w opisywany świat ani w zasady w nim panujące. Znane schematy - ktoś nagle trafia do dziwnego świata, nic nie rozumie, chce wrócić do tego, co znane; tajemnicze śmierci ważnej rodziny, poszukiwania magicznego przedmiotu, a by go dostać trzeba przejść 3 próby... W dodatku kiepskie żarty.

Dawno się tak nie nudziłam przy książce. Historia mnie w ogóle nie wciągnęła, nie wczułam się w opisywany świat ani w zasady w nim panujące. Znane schematy - ktoś nagle trafia do dziwnego świata, nic nie rozumie, chce wrócić do tego, co znane; tajemnicze śmierci ważnej rodziny, poszukiwania magicznego przedmiotu, a by go dostać trzeba przejść 3 próby... W dodatku kiepskie...

Świetna pozycja, całkiem inny świat co jest charakterystyczne dla autora, kolejna warta do wchłonięcia.

Świetna pozycja, całkiem inny świat co jest charakterystyczne dla autora, kolejna warta do wchłonięcia.