Recenzja pochodzi z portalu kulturaonline.pl.

Aktor kinematograficzny jest płatny 10 albo 20 razy lepiej niż aktor na scenie, a w dodatku nie potrzebuje tyle pracować, bo odpada tu całkowicie nauka tekstu - ujawniał z przekąsem Antoni Ferter. Słowa aktora brzmią aktualnie, ale dotyczą rzeczywistości sprzed blisko stu lat. Dwudziestolecie międzywojenne było niewątpliwie epoką bujnego rozwoju kultury masowej. Towarzyszyły jej zaś wielkie emocje i nie mniejsze pieniądze. W swojej najnowszej książce, Sławomir Koper opisuje ów niezwykły świat.

"Gwiazdy Drugiej Rzeczypospolitej" to kolejna z publikacji Kopera poświęconych dwudziestoleciu międzywojennemu. Wcześniej autor pisał m.in. o ówczesnych elitach artystycznych oraz aferach i skandalach. W nowej książce zajmuje się głównie kulturą popularną tamtego okresu. Pokazując od kulis ówczesne życie bohaterów zbiorowej wyobraźni oraz całą medialną wrzawę ich otaczającą.

Jak mówił Ferter, międzywojenne kino rzeczywiście generowało pokaźne sumy. Bo też dużo wcześniej zaczęło budzić zainteresowanie Polaków. Koper przypomina wydarzenia z 1903 roku, gdy w Siedlcach doszło do publicznych rozruchów z powodu... małej ilości biletów do kina. Po odzyskaniu niepodległości, filmy stały się chyba najbardziej pożądaną z rozrywek. Nic dziwnego, że ówczesna kinematografia przypominała pracującą na najwyższych obrotach manufakturę. Michał Waszyński, reżyser komedii z Adolfem Dymszą, potrafił kręcić do 7 filmów sezonowo. Nie przejmując się ani nikłą jakością fabuły, ani chwilowym brakiem scenariusza. Scenariusze powstawały zresztą w tempie ekspresowym. O "wytwórczości" scenopisarza Konrada Toma krążyły legendy.

Kinematografia, jaką opisuje Koper, to przede wszystkim wytwór prywatnej inicjatywy. Pieniądze na filmy rzadko pochodziły od państwa. Obrotni producenci jak Józef Rosen, potrafili znaleźć alternatywne kanały finansowania. Zamiast do banków, uderzali wprost do właścicieli kin. Jako kartę przetargową pokazując umowy popisane z popularnymi aktorami. Aktorzy byli bowiem potęgą. Naczelny amant polskiego kina - Aleksander Żabczyński, w ciągu 4 lat wystąpił aż w 15 filmach. Na prośbę dozorcy musiał co jakiś czas odnawiać ściany klatki schodowej swojego mieszkania. Były bowiem gęsto zapisane miłosnymi wyznaniami fanek aktora. To zresztą tylko jeden z wielu przytaczanych w książce przejawów kultu, którym otaczano w II RP ludzi kina.
Więcej na: http://kulturaonline.pl/ksiazka,do,walizki,gwiazdy,ii,rp,tytul,artykul,16138.html

Recenzja pochodzi z portalu kulturaonline.pl.

Aktor kinematograficzny jest płatny 10 albo 20 razy lepiej niż aktor na scenie, a w dodatku nie potrzebuje tyle pracować, bo odpada tu całkowicie nauka tekstu - ujawniał z przekąsem Antoni Ferter. Słowa aktora brzmią aktualnie, ale dotyczą rzeczywistości sprzed blisko stu lat. Dwudziestolecie międzywojenne było niewątpliwie...