Któż nie wraca wspomnieniami do okresu dzieciństwa? Do czasów beztroski, dziecięcej fantazji, wyobraźni, zabaw często wymyślonych na potrzebę chwili, wyczekiwania na Świętego Mikołaja i wielu innych minionych, pięknych chwil.
Do takich wspomnień wracają też bohaterowie książki "Raz dwa trzy, za siebie! Rozmowy o dzieciństwie", napisanej przez Joannę Rolińską w formie wywiadu.

Jestem oczarowana hasłem jednego z pierwszych rozmówców, Józefa Wilkonia, ilustratora, malarza i rzeźbiarza - "Jeszcze książka nie zginęła!". Sama bym lepiej nie wymyśliła:) Temat litetatury przeczytanej w dzieciństwie i jej wpływu na kształtowanie się, jest również poruszany przez każdą z osób wypowiadających się.
Baśnie dzieci Grimm, Kubuś Puchatek
Ania z Zielonego Wzgórza czy Wyspa Skarbow, o nich też raczej każdy słyszał.
Natomiast Wanda Chotomska, autorka wierszy, piosenek i opowiadań, wspomina między innymi o swoich relacjach z ukochaną babcią i o tym, że była to dla niej najważniejsza osoba.

Nie będę tutaj wyszczególniac przeżyć każdego ze współtwórców książki. Mogę jedynie napisać, że ich podróż do chwil i miejsc utraconych była dla mnie przyjemną przygodą.
Niektórym z rozmówców Pani Joanny, dzieciństwo skróciła wojna. Jednak z sentymentem poddają się retrospekcji, budząc w sobie dziecięcą wrażliwość postrzegania świata.
Łatwe czy trudne dzieciństwo, każde jest łącznikiem z teraźniejszościa i każde zawiera w sobie przeblysk poczucia bezpieczeństwa oraz pozytywne etapy.
Poniektórzy wracając do tamtego czasu rozpamiętują pierwsze doświadczenia, starają się w nich odnaleźć głębszy sens.
Nierzadko doświadczenia te rzutują na przyszłość.

Niektóre z opowiadań bardzo króciutkie. Dużo ilustracji, rysunków.
Lekka, sympatyczna lektura.
Niezbędny przerywnik pomiędzy trudniejszą tematyką.

Któż nie wraca wspomnieniami do okresu dzieciństwa? Do czasów beztroski, dziecięcej fantazji, wyobraźni, zabaw często wymyślonych na potrzebę chwili, wyczekiwania na Świętego Mikołaja i wielu innych minionych, pięknych chwil.
Do takich wspomnień wracają też bohaterowie książki "Raz dwa trzy, za siebie! Rozmowy o dzieciństwie", napisanej przez Joannę Rolińską w formie...

Widząc tę książkę w wyprzedażowym miksie, pomyślałam, że to naprawdę świetny pomysł: zapytać o dzieciństwo i jego aurę.

Rzeczywiście, rozmówcy Joanny Rolińskiej uchylają nam drzwi do świata ich dzieciństwa, świata, który minął, a może nawet nigdy nie istniał?
Wspomnienia to przecież wyciąg z przeszłości, wielokrotnie filtrowany przez upływ czasu, nasze przemyślenia, wybory, w końcu: dzisiejszą potrzebę autokreacji. Dobry temat do przemyśleń.

Spoglądamy więc oczyma dziecka na wojenną i tużpowojenną rzeczywistość, okrutną i wymagającą oswojenia, wielopokoleniowe zazwyczaj rodziny troszczące się o najmłodszych, obecnych i nieobecnych rodziców, szkołę, a raczej szkolne przeżycia, wreszcie książki.
Chciałoby się posłuchać dłużej niektórych frapujących opowieści, lecz tu autorka się nie sprawdza, zmieniając z niezrozumiałego powodu temat, skracając wypowiedź. W dodatku korekta też szwankuje. Dlatego tylko gwiazdek sześć.

Widząc tę książkę w wyprzedażowym miksie, pomyślałam, że to naprawdę świetny pomysł: zapytać o dzieciństwo i jego aurę.

Rzeczywiście, rozmówcy Joanny Rolińskiej uchylają nam drzwi do świata ich dzieciństwa, świata, który minął, a może nawet nigdy nie istniał?
Wspomnienia to przecież wyciąg z przeszłości, wielokrotnie filtrowany przez upływ czasu, nasze przemyślenia,...

Zamknij na chwilę oczy i przypomnij sobie swoje dzieciństwo. Tak na moment. Dzieciństwo szczęśliwe, niekiedy trudne. Przyjemne, ale jednocześnie uciążliwe. Ale to nie ma znaczenia. Radość, liczyła się radość. Spokój. Zabawa. Wolność. Dzieciństwo jest niczym ptak, lekkie, wolne. Być może ten okres jest dla człowieka okresem najważniejszym. Okresem swawoli, hulanek, ale też dyscypliny, nauki. Bo to wtedy człowiek uczy się wszystkiego. Nie tylko w szkole. Nie tylko matematyki czy języków, ale życia. Poznaje dobro, miłość, szczęście. Dzieciństwo to coś ważnego. Dzieciństwo to prawdziwy skarb.

Joanna Rolińska stworzyła tę książkę, chcąc może przybliżyć nam te czasy. Jak już sam tytuł wskazuje, "Rozmowy o dzieciństwie" są wywiadami, których udzielili znane osoby, a mianowicie: Józef Hen, Józef Wilkoń, Wanda Chotomska, Marek Nowakowski, Joanna Papuzińska, Janusz Szuber, Zbigniew Mentzel, Joanna Szczepkowska, Agata Miklaszewska, Anna Piwkowska, Maurycy Gomulicki, Sylwia Chutnik oraz Małgorzata Baranowska. Łączą ich nie tylko ciekawe, zabawne i wzruszające wspomnienia, lecz także zamiłowanie do literatury. Bardzo często pojawiało się pytanie o, na przykład, ulubioną książkę z dzieciństwa. Ja przed przeczytaniem całych wywiadów, wiedziałam tylko, kim jest Wanda Chotomska, słyszałam coś o Joannie Papuzińskiej oraz Joannie Szczepkowskiej. A teraz, po lekturze wiem o wszystkich osobach naprawdę wiele.

"Życie w szarym, nudnym świecie przynosi doświadczenie braku. Braku tego, co barwne, ciekawe, nieznane - po prostu inne" - Zbigniew Mentzel ¹

Chyba nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o wydaniu! Śliczne jest. Twarda oprawa, śliski papier, idealna do czytania czcionka - to tylko początek! Niesamowicie spodobały mi się pocztówki, pochodzące ze zbiorów Małgorzaty Baranowskiej, zdobiące tę książkę. Znajdują się na nich oczywiście dzieci.

Z drugiej strony nie tak przyjemnie czytało mi się tę książkę. Może spowodowane było to tym, że nie przepadam zbytnio za wywiadami. Niektóre rozmowy czytało mi się z trudnością, ponieważ były długie i nieco mnie nudziły. Zaś pod koniec zaczęłam czytać te jedne z ostatnich, krótszych rozdziałów, a potem, na deser, zostawiłam sobie te dłuższe.

Mimo że męczyłam tę książkę przez dłuższy czas, to i tak "Rozmowy o dzieciństwie" zasługują na uwagę. Czuć ten klimat, czuć tę atmosferę, ten dziecięcy świat. Te beztroskie, dziecięce czasy.

"Dziecka trzeba słuchać, dać mu szansę, żeby to ono pokazało nam świat. Dzieci widzą i wiedzą bardzo dużo" - Maurycy Gomulicki ²

¹ Joanna Rolińska Rozmowy o dzieciństwie, str. 97 |wydawnictwo G+J, 2013|
² Joanna Rolińska Rozmowy o dzieciństwie, str. 164 |wydawnictwo G+J, 2013|

http://ksiazki-moim-zyciem.blogspot.com/2013/07/joanna-rolinska-rozmowy-o-dziecinstwie.html

Zamknij na chwilę oczy i przypomnij sobie swoje dzieciństwo. Tak na moment. Dzieciństwo szczęśliwe, niekiedy trudne. Przyjemne, ale jednocześnie uciążliwe. Ale to nie ma znaczenia. Radość, liczyła się radość. Spokój. Zabawa. Wolność. Dzieciństwo jest niczym ptak, lekkie, wolne. Być może ten okres jest dla człowieka okresem najważniejszym. Okresem swawoli, hulanek, ale też...

Beztroski czas dzieciństwa to jeden z najwspanialszych okresów w życiu niemal każdego człowieka. Jako dziecko inaczej postrzegamy rzeczywistość, problemy dorosłych i uczucia, jakimi obdarzają nas ludzie. To czas, którego wspomnienie nosimy w pamięci przez całe życie, by w trudnych momentach móc choć mentalnie powrócić do lat błogiej, dziecięcej naiwności. O te najmilsze chwile z wczesnych lat młodości, Joanna Rolińska, autorka "Rozmów o dzieciństwie" zapytała aż 14 popularnych przedstawicieli kultury i sztuki. Czy znani i lubiani uchylili przed czytelnikami rąbka tajemnicy i pozwolili im wkroczyć w swój intymny, dziecięcy świat?

Bohaterami wywiadów, które złożyły się na "Rozmowy o dzieciństwie" są ludzie różnych profesji. Znajdziemy pośród nich pisarzy (Marek Nowakowski, Józef Hen, Wanda Chotomska, Joanna Papuzińska, Janusz Szuber, Zbigniew Mentzel, Agata Miklaszewska, Anna Piwkowska, Sylwia Chutnik, czy Małgorzata Baranowska),rysowników i ilustratorów (Bohdan Butenko, Józef Wilkoń, Maurycy Gomulicki),a nawet popularną niegdyś osobowość medialną - Joannę Szczepkowską (skądinąd wnuczkę Jana Parandowskiego). I choć wychowywali się oni w różnych czasach, większość tych osób związała swoje dziecięce wspomnienia z Warszawą. Jedni, jak Józef Hen wspominają jeszcze przedwojenną Warszawę, inni (Joanna Papuzińska i Wanda Chotomska) opowiadają o tragedii, jaka spotkała stolicę w latach wojny, a jeszcze inni przedstawiają czytelnikowi miasto stołeczne w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Wyjątkowa, dziecięca wrażliwość towarzysząca opowieściom o mieście ich najmłodszych lat życia, to bez wątpienia największy atut wywiadów przeprowadzonych przez Joannę Rolińską. Największy, ale nie jedyny.

Autorka "Rozmów o dzieciństwie" okazała się znakomitym słuchaczem. Dała bowiem swoim bohaterom przyzwolenie na podzielenie się z czytelnikiem, wszystkim tym, co leżało im na sercu. Nie znaczy to jednak, że Rolińska pozwoliła, by w prowadzonych przez nią rozmowach zapanował chaos. Wręcz przeciwnie, tak umiejętnie przeprowadzała dialog, by stawiane przez nią pytania, uruchamiały całą lawinę często luźnych i niezwiązanych ze sobą wspomnień. Autorce udało się jednak zapanować nad typowo ludzką skłonnością do dygresji swoich rozmówców i stworzyć ze strzępków podanych przez nich faktów, spójne a zarazem interesujące historie.

Wspomnienia znanych nam osób z pewnością wyjaśniają nam wiele faktów z ich życia a jednocześnie stanowią pewnego rodzaju uzupełnienie nieznanej dotąd sfery ich biografii. W "Rozmowach o dzieciństwie" również znajdziemy wiele takich ciekawostek. Dzięki Józefowi Henowi dowiemy się, że Kajtuś Czarodziej był swego czasu polskim Harry Potterem, zaś Bohdan Butenko wyjawi nam tajemnicę pierwszego w Polsce fotokomiksu. "Adiutantka Pana Boga" (Agata Miklaszewska) zdradzi czytelnikom źródła swego dziecięcego lęku, a Joanna Szczepkowska opowie o atmosferze panującej w domu Jana Parandowskiego. Ponadto wszyscy rozmówcy chętnie wyjawią, jakie tytuły czytali w dzieciństwie i która osoba z grona rodziny dbała o ich literacką świadomość. Dla takich informacji naprawdę warto przekroczyć sferę intymności i poznać fragmenty różnych biografii, które z pewnością znajdziemy w książce Joanny Rolińskiej.

Oprócz ciekawych historii z życia przywołanych wcześniej osób, odnajdziemy w "Rozmowach o dzieciństwie" całe mnóstwo wspaniałych ilustracji. Na większość z nich składają się cudowne pocztówki pochodzące z prywatnej kolekcji Małgorzaty Baranowskiej, którymi pisarka postanowiła podzielić się z czytelnikami. Zaskakująco duża liczba kart przedstawiających wizerunki bobasów w różnego rodzaju sytuacjach wywołuje uśmiech na twarzach odbiorców i urzeka niebanalnym pomysłem na wypełnienie luk pomiędzy kolejnymi rozmowami. Ta książka to jedna z tych znakomicie wydanych publikacji, z którą nie możemy się rozstać nie tylko ze względu na treść, ale i na formę.

Jedynym mankamentem tej książki jest fakt, że wszystkie wywiady, choć niezwykle interesujące, są zbyt krótkie, by w zupełności zadowolić czytelnicze gusta. Odpowiedzi na tak trafnie postawione pytania chciałoby się bowiem czytać w nieskończoność, a przynajmniej do czasu poznania wszystkich tajemnic z życia rozmówców. Mimo tego, książkę Joanny Rolińskiej gorąco polecam tym, którzy sami mają wiele ciepłych wspomnień związanych z czasem swej młodości. Być może podczas lektury odnajdziecie w opowieściach innych, echa własnych, młodzieńczych przeżyć i raz jeszcze wrócicie do tamtych czasów? Jeśli jesteście na to gotowi, to serdecznie polecam Wam tę lekturę.

Beztroski czas dzieciństwa to jeden z najwspanialszych okresów w życiu niemal każdego człowieka. Jako dziecko inaczej postrzegamy rzeczywistość, problemy dorosłych i uczucia, jakimi obdarzają nas ludzie. To czas, którego wspomnienie nosimy w pamięci przez całe życie, by w trudnych momentach móc choć mentalnie powrócić do lat błogiej, dziecięcej naiwności. O te najmilsze...

Mając –dzieści lat bardzo często mamy ochotę wrócić to lat beztroski, całodziennej zabawy, do lat dzieciństwa. Nie byliśmy wtedy za nikogo odpowiedzialni (no chyba że posiadaliśmy zwierzaka),nic nas w sumie nie interesowało, nie stresowało, kładliśmy się spać z błogim szczęściem, lenistwem i z takim samym uczuciem budziliśmy poranek. Dziewczynki całymi dniami grały w klasy, bawiły się lalkami, w szkołę, chłopcy ganiali za piłką lub chodzili po drzewach. Ileż to razy w chwilach stresu w pracy, czy domu mamy ochotę wrócić w tamte odległe bardziej lub mniej lata? Ja kilka razy w roku tak mam.
„Rozmowy o dzieciństwie” to bardzo dobra dydaktyczna lektura. To historie znanych Polaków, ich rozmowy z autorką o dzieciństwie, o latach szczęśliwych i tych mniej szczęśliwych. To historie dzieciństwa z wojny i z czasów powojennych, jak również lat tych bliższych `80 tych. To różnego rodzaju zabawy które ewoluowały z biegiem lat. Zabawą była nauka pieczenia ciast, palenia w piecu, to teatr cieni gdy zabrakło światła, to gra w klasy, berka, niebo i piekło, kierki, badminton, wycieczki rowerowe.
A dzisiejsze dzieciństwo, jak ono wygląda? Niestety to dzieciństwo komputerów, konsol, komórek, ipodów itp. To dzieciństwo wyzute z uczuć, empatii. Dzisiejsze dzieci wolą siedzieć przed komputerem i grać w bezsensowną grę lub „wściubić nos” w telewizor. Zapominają o czytaniu książek, które przecież tak niesamowicie poszerzają słownictwo.
„Rozmowy o dzieciństwie” to bardzo dobra lektura, która ukazuje prawdziwe dzieciństwo naszych rodziców czy dziadków. To książka z którą powinna zapoznać się dzisiejsza młodzież- tylko czy będzie im się chciało? To na jakich ludzi wyrosną nasze dzieci zależy tylko od nas, od tego co my jako rodzice ukażemy im jako istotne i cenne.
„Rozmowy o dzieciństwie” to ładnie wydana książka przez wydawnictwo G+J Książki, w twardej obwolucie z kredowymi stronami wzbogaconymi w piękne historyczne pocztówki z kolekcji Pani Małgorzaty Baranowskiej, z którą również autorka przeprowadziła wywiad.

Mając –dzieści lat bardzo często mamy ochotę wrócić to lat beztroski, całodziennej zabawy, do lat dzieciństwa. Nie byliśmy wtedy za nikogo odpowiedzialni (no chyba że posiadaliśmy zwierzaka),nic nas w sumie nie interesowało, nie stresowało, kładliśmy się spać z błogim szczęściem, lenistwem i z takim samym uczuciem budziliśmy poranek. Dziewczynki całymi dniami grały w...