Nie trzeba w jakiś szczególny sposób interesować się polityką, aby chociaż kojarzyć stosunkowo barwną postać Ryszarda Kalisza. Abstrahując jednak na chwilę od jego działalności stricte politycznej byłam zwyczajnie ciekawa jak poradził sobie z napisaniem książki, która dotyka tematu ważnego, a mianowicie miejsca kobiet w życiu publicznym oraz dodatkowo także prywatnym samego autora. W tym drugim przypadku nie ma raczej mowy o zwierzeniach specjalnie kontrowersyjnych – więc jeśli ktoś takich się spodziewa, to może się nieco rozczarować. Jest w tym wszystkim mimo to sporo osobistych opowieści, jak chociażby tych dotyczących tego jakie kobiety i w jaki sposób ukształtowały Pana Kalisza.

Punkt wyjścia do rozważań stanowi miejsce płci pięknej w dziedzinie, którą autor zna bardzo dobrze – w polityce. Ta natomiast przez długi czas była wyłącznie domeną mężczyzn, na co wskazują chociażby krótko przytoczone urywki historii. Nie jest to jednak jedyna działalność, w której kobiety były (w niektórych miejscach globu nadal są) ograniczane i traktowane przedmiotowo – wystarczy chociażby przyjrzeć się wciąż jeszcze gdzieniegdzie aktualnym modelom postrzegania kobiety jako istoty niższej i mniej ważnej niż mężczyzna. Kalisz porusza zresztą nie tylko kwestię szeroko rozumianego równouprawnienia, ale także wpisujące się w tę problematykę inne zagadnienia: aborcja, in vitro czy wreszcie uwarunkowania prawne sytuacji kobiet w państwie i to nie tylko w odniesieniu do Polski.

Pewne jest, że tematyka, którą porusza Ryszard Kalisz jest istotna i warto wiedzieć o niej więcej, niezależnie od tego czy jest się kobietą czy mężczyzną. I chociaż z niektórymi poglądami autora nie mogę się zgodzić (a właściwie to pewne stwierdzenia wywoływały u mnie zdecydowany sprzeciw i wewnętrzny zgrzyt), to jednak szanuję jego punkt widzenia i ten aspekt jako taki nie podlega u mnie ocenie. Jeśli jednak biorę do ręki książkę to mam pełne prawo ustosunkować się do stylu autora czy, szerzej, jego zdolności pisania – a w tym przypadku niestety nie było najlepiej.

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to niezdecydowanie jeśli chodzi o język. I tak mamy tu bardzo mądre i wyszukane słownictwo jak „felicytologia” (co ciekawe, wytłumaczone, ale dopiero przy użyciu go po raz drugi) czy „nupturienci” w opozycji do dosyć potocznych zwrotów jak chociażby: „zwalają to na…”. Wydaję mi się, że lepiej byłoby się zdecydować jaką formę ma mieć książka, bo takie przeplatanie się różne stylistyki nie wpływa dobrze na jej odbiór. Gdyby jednak autor tylko w tej kwestii nie sprostał moim oczekiwaniom, byłoby to raczej drobne uchybienie, ale przyznam, że niestety jest ich w tej pozycji znacznie więcej.

Być może zabrzmi to zbyt krytycznie, ale w moim odczuciu Pan Kalisz niespecjalnie sprawdził się w roli pisarza – powtórzenia, zdania niepoprawne językowo, a przede wszystkim brak płynności, to główne czynniki, które sprawiały, że czytanie szło mi dosyć opornie. Niby całość okraszona została ciekawymi dygresjami, opisem bogatych doświadczeń autora i niewątpliwie szerokiej znajomości tematu o którym pisze, ale koniec końców zrobiła na mnie wrażenie tylko pozornie uporządkowanej treści. Chwilami przewracając stronę i trafiając na zupełnie nowy wątek sprawdzałam czy czasem nie pominęłam jakiejś kartki, bo kolejne zdania nijak nie łączyły się z dopiero co czytanym tekstem. Oczywiście wszystko toczyło się wciąż wokół tego samego tematu, ale przeskoki były zbyt szerokie i zbyt słabo ze sobą połączone. Trochę tak jakby książka była zlepkiem różnych osobno pisanych fragmentów. I mimo, że pod koniec to uczucie nieco straciło na silę, to i tak nie mogę stwierdzić by pozycję tę czytało mi się dobrze.

Temat (nie)obecności kobiet w przestrzeni publicznej czy szerzej kwestia równouprawnienia to tematyka na tyle szeroka, że nie sposób opowiedzieć o niej na przestrzeni nieco ponad 140 stron (przy dużej czcionce i dodatkowo zamieszczonych zdjęciach). Z drugiej strony nie jest to przecież pozycja naukowa po której można by oczekiwać chociaż częściowego wyczerpania tematu. Być może stąd, mnie osobiście denerwujące, generalizowanie w niektórych przypadkach czy pobieżne potraktowanie ważnych przecież kwestii. Jeśli jednak potraktujemy tę książkę jako pewne zasygnalizowanie określonych problemów i zagadnień to można uznać, że Ryszard Kalisz dobrze sobie poradził.

Ciekawa tematyka i dające się odczuć żywe zainteresowanie tematem nie przełożyło się jednak niestety na umiejętności pisarskie. Ten brak płynności o którym wspominałam wcześniej sprawia, że nie jest to pozycja, którą czyta się dobrze. Jeżeli jednak interesuje Was problematyka o której w niej mowa – być może warto przymknąć na to oko. Sama chwilami musiałam przymykać jedno i drugie, a do tego powstrzymywać zgrzytanie zębami nad stylem Pana Kalisza, ale dotrwałam do końca. I właściwie nie żałuję tego spotkania, nawet jeśli nie było ono do końca satysfakcjonujące – pozwoliło mi bowiem pochylić się na kwestiami o których być może w tym zabieganiu nie miałabym zbyt szybko okazji się zastanawiać.

http://k-recenzjeksiazek.blogspot.com/2013/07/ryszard-kalisz-ryszard-i-kobiety.html

Nie trzeba w jakiś szczególny sposób interesować się polityką, aby chociaż kojarzyć stosunkowo barwną postać Ryszarda Kalisza. Abstrahując jednak na chwilę od jego działalności stricte politycznej byłam zwyczajnie ciekawa jak poradził sobie z napisaniem książki, która dotyka tematu ważnego, a mianowicie miejsca kobiet w życiu publicznym oraz dodatkowo także prywatnym samego...