Muszę przyznać szczerze, że z miejsca nastawiłam się na dobrą lekturę i byłam pewna, że nie podejdę do niej obiektywnie, ze względu na moją sympatię do Grażyny Szapołowskiej. Zaskoczyła i wzruszyła mnie ta książka.
Szapołowska opisuje jak opiekowała się matką w ostatnich miesiącach jej życia. Nie robi uników, nie koloryzuje. Pisze jak było. Jest szczera do bólu. Było ciężko, bolało, miała ochotę trzasnąć drzwiami i nie wracać nigdy. Mimo to nie poddała się i do końca była przy mamie.
Opis zmagań z chorobą przeplata swoimi własnymi wspomnieniami. Są to luźne myśli, trochę na zasadzie skojarzeń, refleksji. Nie tłumaczy, nie robi wstępów, nie przedstawia postaci. Po prostu opisuje to, co w danym dniu przyszło jej do głowy.
Z tej lektury wyłania się zupełnie inna Szapołowska, którą znamy z filmów, czy wywiadów. Nie jest to rozkapryszona gwiazda, która uważa, że wszystko jej się należy. Nie jest też femme fatale, jak często piszą o niej dziennikarze. Przede wszystkim jest matką, córką, babcią. Kobietą, którą chciałoby się bliżej poznać i którą podziwia się za to, że jest.

Muszę przyznać szczerze, że z miejsca nastawiłam się na dobrą lekturę i byłam pewna, że nie podejdę do niej obiektywnie, ze względu na moją sympatię do Grażyny Szapołowskiej. Zaskoczyła i wzruszyła mnie ta książka.
Szapołowska opisuje jak opiekowała się matką w ostatnich miesiącach jej życia. Nie robi uników, nie koloryzuje. Pisze jak było. Jest szczera do bólu. Było...