Bauera czyta się doskonale: pisze potoczyście, gawędowo,nieco nostalgicznie, ale i z humorem,bez pośpiechu. "A, zasiedzieliśmy się z Prezesem i Lichotą, wie pan, emeryten party, starokawalerskie rendez-vous z flaszką. Dla zdrowotności głównie, fizycznej, tak, tak, a może bardziej psychicznej, tak, psychicznej przede wszystkim, światu przywrócić koloryt, rumieńców dodać, radość życiu, sens istnieniu – język mam luźny, plotę gładko, acz nie zawsze składnie i wyraźnie".
To plecenie i poluzowanie sprawia, że czytelnik także poddaje się lekko leniwemu nastrojowi uspokojenia. Po prostu "Spowiednik rzeczy" jest kojący.
Jednocześnie autor uniknął nudy:główny bohater, Kaktus, podstarzały pisarz, wyjeżdża do małego miasteczka. Znajduje tu jednak nie tylko czas na przyjemne pogaduszki przy alkoholu oraz spacery, ale musi się także zmierzyć z kryzysem wewnątrz siebie oraz dokonać ważnych wyborów, np. między dwiema otaczającymi go kobietami: energiczną eks-bibliotekarką oraz egzaltowaną, młodą tancerką.
Jednak trudno tę książkę w jakiś sposób streścić: redukować ją do ciągu wydarzeń nie ma sensu, bo najwięcej uroku tkwi w języku, w zmysłowości opisów Bauera (już w "Zapachu trzciny" widać było tę umiejętność)oraz tej niesamowitej, potoczystej frazie, gdzie "język luźny plecie gładko".
Da się także czytać tę książkę na wielu poziomach: w pewnym sensie jest też ona o samym akcie pisania, o tym, co to znaczy być pisarzem. Ale ten wątek "autotematyczny" to materiał w ogóle na osobną rozprawę...

Bauera czyta się doskonale: pisze potoczyście, gawędowo,nieco nostalgicznie, ale i z humorem,bez pośpiechu. "A, zasiedzieliśmy się z Prezesem i Lichotą, wie pan, emeryten party, starokawalerskie rendez-vous z flaszką. Dla zdrowotności głównie, fizycznej, tak, tak, a może bardziej psychicznej, tak, psychicznej przede wszystkim, światu przywrócić koloryt, rumieńców dodać,...