Nie wiem, czy to we mnie tkwią pokłady nieujawnionego geniuszu co do kryminalistyki, czy to może Lackberg jest tak do bólu przewidywalna – niemniej po raz szósty sięgam po jej dzieło i za każdym razem przezywam rozczarowanie.

Bardzo schematyczna książka jak i cały tok rozumowania autorki. Mam wrażenie, że ta ostatnia w ogóle się nie rozwija- uparcie się trzyma tego, co rozsławiło jej nazwisko, przy okazji pogrążając się w przeciętności. Sfera obyczajowa robi się nieznośnie cukierkowa (i nie zmieniają mego poglądu ostatnie karty powieści), bohaterowie jak byli miałcy, takimi pozostali. Wszelkie moje poprzednie zarzuty wciąż pozostają aktualne – z tym że w warstwie językowej nastąpił chyba jeszcze większy regres, bo co rusz natykam się na te same sformułowania. Tak samo jak metody wyjścia z patowych sytuacji – do znudzenia będziemy chyba czytać o przenikliwości Eriki, która radzi sobie lepiej niż miejscowa policja (i to jeszcze w zaawansowanej ciąży, ha!).

Chyba powinnam przestać się łudzić, że autorce uda się mnie kiedykolwiek pozytywnie zaskoczyć.

Nie wiem, czy to we mnie tkwią pokłady nieujawnionego geniuszu co do kryminalistyki, czy to może Lackberg jest tak do bólu przewidywalna – niemniej po raz szósty sięgam po jej dzieło i za każdym razem przezywam rozczarowanie.

Bardzo schematyczna książka jak i cały tok rozumowania autorki. Mam wrażenie, że ta ostatnia w ogóle się nie rozwija- uparcie się trzyma tego, co...