Beata jest żoną, matką. Prowadzi ustabilizowane życie. Do pewnego momentu. Kiedy jej mąż Teodor wysyła wiadomość. Odchodzi od rodziny. Z dnia na dzień przestaje się interesować losem najbliższych mu osób, czego nie potrafi zrozumieć opuszczona kobieta.
Jak zawsze w takich sytuacjach, zdradzona zastanawia się kiedy i jak popełniła błąd i dlaczego nie zauważyła,że coś jest nie tak. Traci pracę, gdyż szef nie akceptuje zmiany jaka zaszła w jej wizerunku i zachowaniu. Oczywiście zmiany na gorsze.
Cała sytuacja doprowadza Beatę do depresji. Bezsenność, brak apetytu. W końcu udaje się do psychiatry. Pani doktor przepisuje leki, podsuwa kilka porad.
Dzieci zaistniałą zmianę w rodzinie przyjmują w różny sposób.Córka Małgosia jest solidarna z matką, obwinia wyrodnego ojca o nie tylko rozpad małżeństwa,ale również porzucenie dzieci.
Syn Janusz wyprowadza się do dziadków w celu demonstracji swoich poglądów, natomiast najmłodszy czeka wiernie na tatusia, wierzy,że jeszcze wszystko się ułoży.
W ramach terapii opuszczona żona i matka zaczyna pisać książkę.


Od tego momentu, mianowicie rozpoczęcia drugiej opowieści zaczynamy przygodę z Melisą. Dziewczyny,która wychowywała się w patologicznej rodzinie. Tak na prawdę to chyba babcia była normalna do póki starość nie wzięła góry nad jej życiem.
Matka miała swobodny stosunek do wszystkiego, a zwłaszcza do mężczyzn. Nie wiele interesowała się dziećmi. Chyba,że potrzebowała czegoś.
Mark brat dziewczyny, może nie był zły. Może. Trudno wywnioskować. Ćpał, pił, kradł. Jednak na swój sposób kochał siostrę.
Kyle jest ideałem. W oczach Melisy oczywiście. Zniewalający wygląd. Ponadto bogaty.
Poza tym wszystkim jest sławnym muzykiem, gra na skrzypcach. Jeździ w trasy koncertowe. Posiada nienormalną siostrę, z obsesją na jego punkcie.
Kopciuszek i książę. Z tym,że w tej wersji biedna sierotka okaże się rozkapryszoną zołzą. Nie dość,że ruda to jeszcze wredna. Owszem miała zalety. Otóż potrafiła się wspaniale zajmować zwierzątkami w schronisku.
Była dla nich wyjątkowo czuła oraz oddana. Chyba miała więcej serca dla kotów i psów, aniżeli ludzi.

Chciałam zaznaczyć,żeby w tym wypadku nie kierować moją opinią, jest ona subiektywna. Podejrzewam,że wiele osób się z nią niezgodzi. I bardzo dobrze. Jednakże nie byłabym sobą gdybym napisała,że książka "dwa w jednym" przypadła do mojego gustu. Bo tak nie było. Osobiście bardzo zmęczyłam się czytaniem. Może dlatego,że było tutaj za dużo problemów? Jakby się goniły. Jeden za drugim, który gorszy. Rozumiem, główna bohaterka Beata pisze książkę, chce mieć odskocznie od codzienności. Tylko dlaczego historia Melisy musiała być taka ciężka? W dodatku sama osoba tej dziewczyny działała na mnie jak płachta na byka. Irytowała z każdą kolejną stroną. Typ człowieka; dam Ci kromkę chleba bo jesteś głodny, a Ty na nią naplujesz. Była jedną wielką sprzecznością. Zastanawiam się czy jest tutaj jakaś pozytywna postać...
Co się dzieje z naszą autorką powieści Beatą? Problemy tej Pani schodzą na boczny tor i tworzą tło całości.
Jak wspomniałam to są tylko i wyłącznie moje odczucia. Nie mam na celu zniechęcić do zapoznania się z tą lekturą. Wręcz przeciwnie.

Beata jest żoną, matką. Prowadzi ustabilizowane życie. Do pewnego momentu. Kiedy jej mąż Teodor wysyła wiadomość. Odchodzi od rodziny. Z dnia na dzień przestaje się interesować losem najbliższych mu osób, czego nie potrafi zrozumieć opuszczona kobieta.
Jak zawsze w takich sytuacjach, zdradzona zastanawia się kiedy i jak popełniła błąd i dlaczego nie zauważyła,że coś jest...