Uwaga! Będę się zachwycał!

Pół roku. Tyle trwała moja rozłąka z Cobenem. Dlaczego? Nie mam zielonego pojęcia! Że co, że niby chciałem odpocząć od jego stylu albo powtarzających się twistów? Jasne, jakby to mi kiedyś przeszkodziło w czytaniu czwartej książki pod rząd! A może miałem w trakcie tych sześciu miesięcy coś lepszego do czytania? To też raczej odpada... w każdym razie nigdy więcej takich przerw, bo Coben jest rewelacyjny!!!

Zarys fabuły nie zaskakuje - dawny klient Myrona (nowość!) zostaje zamordowany, a ulubienica męskiej części czytelników, Esperanza, oskarżona o tą właśnie konkretną zbrodnię. Nasz drogi Bolitar jest zmuszony przerwać urlop i wyjaśnić wszystkim dookoła, że jak zawsze się mylą, a prawda leży w głęboko zakopana w przeszłości.

Stuprocentowa Cobenowatość - sportowe sprawy, miłosne zawody, zagadki z przeszłości, myronowa obyczajówa, od groma przezabawnych (prawie zawsze) one-linerów, hektolitry yoo-hoo i cała gama drugoplanowych postaci, z których każda kolejna jest lepsza od poprzedniej. Typowy fan Harlana nie może czuć się niezaspokojony po tego typu czterystu stronach. Szczególnie, że sama intryga też poplątana jak zwykle. Coben kręci, Coben męci, Coben wprowadza zamęt i wszystko mogłoby być niemalże na 10/10, gdyby nie wydawnictwo Albatros... Kto choć raz czytał od nich kryminał ten się nauczył, że opisy z tyłu okładki to w zasadzie jedne, wielkie spoilery. W "Ostatnim Szczególe" to już się w ogóle popisali, bo zepsuli mi całą radość z końcówki opowieści :( Całe szczęście to tylko ich wina, więc do Harlana się nadal nie mam o co przyczepić.

Jednak to wcale nie fabuła, nie dialogi, nawet nie Myron wynoszą "Ostatni Szczegół" na wyżyny cobenowego rankingu. Autor usuwając z pierwszego planu Esperanzę, eliminując również (zapłaczę w tej chwili) Jessicę, wieloletnią miłość Myrona (i moją), musiał czymś zapełnić poświęcane im wcześniej strony. Co prawda kilka z nich daje Wielkiej Cindy, która nabiera tu cech ludzkich, co dalej nie przeszkadza Harlanowi na wjeżdżanie na jej wygląd z każdej strony (może jestem żałosny, ale wciąż mnie to bawi). Mimo to, któż lepiej nadaje się na gwiazdę tej książki niż Windsor Lockwood III?? Uwielbiam tę postać od samego początku, ale poziom, jaki osiągnął tutaj jest w zasadzie niemierzalny. Popaprana, a jednak poprawna logika; czysty chłód i spokój, precyzja, mord w oczach, kapitalne zainteresowania i zdolność ogarnięcia się nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Do tego reakcje wszystkich postaci na samo wspominanie o Winie... coś wspaniałego! "Ostatni Szczegół" to nic innego, jak czterystustronicowy hołd Cobena oddany właśnie tej postaci. Chwała mu za to!

Aż mnie smutek bierze jak sobie pomyślę, że to już ponad połowa myronowych przygód. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek aż tak dobrze "zakumplował" się z literackimi wymysłami. Może by tak w erze sequeli, prequeli, remake'ów i filmowych i serialowych uniwersów ktoś w końcu ogarnął porządne ekranizacje duetu Bolitar/Lockwood? (taka tam dygresja...)

W każdym razie, podsumowując Cobena i "Ostatni Szczegół" (a w zasadzie jego całą twórczość) - pełno tu schematów, powtarzających się twistów, przerysowanych bohaterów, sucharów, przydługich opisów, niepotrzebnych wątków, dorzucanych do porzygu nawiązań do Batmana z lat 60... to wszystko jest tak bardzo cudowne!

Stwierdzam bardzo, bardzo pewnie, że Harlan Coben to mój ulubiony pisarz wszech czasów :)

"Najczarniejszy Strachu", nadchodzę!

Uwaga! Będę się zachwycał!

Pół roku. Tyle trwała moja rozłąka z Cobenem. Dlaczego? Nie mam zielonego pojęcia! Że co, że niby chciałem odpocząć od jego stylu albo powtarzających się twistów? Jasne, jakby to mi kiedyś przeszkodziło w czytaniu czwartej książki pod rząd! A może miałem w trakcie tych sześciu miesięcy coś lepszego do czytania? To też raczej odpada... w każdym...