„Milczenie owiec”, które jako film z Anthonym Hopkinsem i Jodie Foster poznałem jeszcze jako dzieciak, wywarło na mnie niesamowite wrażenie, i do dziś działa podobnie przy każdym obejrzeniu. Wiele lat później, zasiadając do lektury książki Thomasa Harrisa, byłem pewien, że niczym już nie może mnie ona zaskoczyć i zainteresować. A jednak się myliłem. Ten psychologiczny thriller z najwyższej półki, pomimo 25 lat na karku, wciąż potrafi porządnie wcisnąć czytelnika w fotel, nawet jeśli postępuje się wbrew sugerowanej zasadzie najpierw książka, potem film.

„Milczenie owiec” to opowieść o młodej studentce Akademii FBI - Clarice Starling - która zostaje przydzielona do zespołu, badającego zbrodnie seryjnego mordercy, zwanego Buffalo Billem. W swych poszukiwaniach Starling zwraca się z prośbą o pomoc do osadzonego w szpitalu psychiatrycznym Hannibala Lectera, jednego z najbardziej niebezpiecznych seryjnych morderców. Rozpoczyna się niebezpieczna gra, w której to Hannibal rozdaje karty.

Bohaterowie powieści Harrisa są zarysowani niezwykle szczegółowo, ich psychika, emocje i rozterki zdają się niemal namacalne. Hannibal Lecter, choć doskonale wykreowany w filmowej wersji, w powieści zdaje się jeszcze bardziej nieobliczalny, niebezpieczny i wzbudza podświadomy lęk. Autor doskonale buduje napięcie, dlatego nie raz udaje się zaskoczyć nawet czytelnika znającego już fabułę z filmu, i sprawić, by włoski zjeżyły się na jego karku. „Milczenie owiec” jest przykładem tego, jak powinien wyglądać dobry thriller - to książka, którą można czytać wielokrotnie, z każdorazowym wywołaniem podobnych efektów.

Wydawnictwo Albatros, które dostarcza książki Harrisa polskim czytelnikom, przygotowało niedawno nowe, eleganckie wydanie „Milczenia owiec” (a także pozostałych części cyklu o Lecterze), co może być dobrą okazją do uzupełnienia domowej biblioteczki każdego fana thrillerów. Tym bardziej, że także telewizyjny serial na motywach prozy Thomasa Harrisa - „Hannibal” - okazał się kasowym sukcesem i z pewnością natchnie niejednego widza do zapoznania się z powieściowymi pierwowzorami. Z pewnością warto.

Paweł Kukliński