Ta książka dzieli się na dwie części: przed pierwszym użyciem mosiężnego paska i po tym wydarzeniu. Druga połowa powieści jest zdecydowanie dołująca. Nie mówię, że jest słaba - co to to nie! czyta się ją szybko i z nieopadającym emocjonalnym przejęciem (całość). Po prostu tocząca się akcja i stan psychiczny bohaterów udziela się czytającemu, co zapewne świadczy o talencie literackim autorki, jednakże bywa uciążliwe w trakcie czytania dla pozostałych domowników mieszkających z osobą czytającą. Lektura w drugiej części jest przesycona smutkiem, poczuciem bezsensu egzystencji, bólu i niewiary we własne możliwości. Przedstawia okrutne sytuacje... Ponadto zostały w niej ukazane portrety psychologiczne syna alkoholiczki oraz bogatego nastolatka, któremu rodziciele nie poświęcali dostatecznej ilości uwagi i nie okazywali miłości. Pierwsza część książki (jakoś 250 stron) jest w porównaniu do niej radosnym i ekscytująco zachęcającym progiem, który aż się prosi, by go przekroczyć. Co też uczyniłam i zastanawiam się, czy nie zrobiłabym lepiej przystając na nim. Podsumowując: historia jest jak najbardziej godna polecenia. Sądzę, że pozostaje na długo w pamięci i można z niej wyciągnąć dla siebie coś więcej, jak np. morał. Osobom identyfikującym się w trakcie czytania z bohaterami radzę w tym przypadku uważać, gdyż grozi to kilkudniowym przygnębieniem i swoistą "melancholią poksiążkową". Mimo to, chwyćcie ją w dłonie i zjadajcie oczami literki! Warto.

Ta książka dzieli się na dwie części: przed pierwszym użyciem mosiężnego paska i po tym wydarzeniu. Druga połowa powieści jest zdecydowanie dołująca. Nie mówię, że jest słaba - co to to nie! czyta się ją szybko i z nieopadającym emocjonalnym przejęciem (całość). Po prostu tocząca się akcja i stan psychiczny bohaterów udziela się czytającemu, co zapewne świadczy o talencie...