Poezja jest jak wciąż płynący nurt rzeki. Jest zmienna jak kobieta, ale wciąż, nieustająco przynosząca ukojenie. I nawet, jeśli ten nurt miałby zaginąć w codziennej zawierusze, obroni się. Daję słowo, że się obroni, bo mimo swej odmiennej budowy, kształtu, czy koloru, poezja jest tym, co bez wątpienia porusza dogłębnie.



Wacław Tkaczuk jawi mi się, jako poeta, który przede wszystkim wielbi bezpretensjonalny styl. Roztacza wokół swoich wierszy aurę, swoistą sugestywność opartą przede wszystkim na ascezie, na wsłuchiwaniu się w to, co szepcze mu życie. To poeta pogodzony z rzeczywistością, a wiersze Jego skłaniają do głębszych refleksji, niezwykle skromne, stonowane i z uniwersalnymi przesłanie.



Dwa rozdziały obejmujące czterdzieści wierszy z przekroju dwudziestu lat obserwacji i dyskursu wyważonego, stawiającego ważne tezy, charakteryzujące się przede wszystkim zwięzłość i celne pointy. Wiersze zawarte w tomiku nie należą do tzw. poezji walczącej. One bronią się zdecydowanym rezonem i alegorycznością nanizowaną niczym pamiątki – widokówki na makietce.

Całość na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2017/01/8222Na-wiecej-na-przepadle8221-Waclaw-Tkaczuk.html

Poezja jest jak wciąż płynący nurt rzeki. Jest zmienna jak kobieta, ale wciąż, nieustająco przynosząca ukojenie. I nawet, jeśli ten nurt miałby zaginąć w codziennej zawierusze, obroni się. Daję słowo, że się obroni, bo mimo swej odmiennej budowy, kształtu, czy koloru, poezja jest tym, co bez wątpienia porusza dogłębnie.



Wacław Tkaczuk jawi mi się, jako poeta, który...