Nie potrafię i nie chcę niczego powieści zarzucić.
Niektórych może nudzić, irytować, odrzucać, a ja nie podzielę ich zdania.

Zacznę od tego, że wypożyczyłam "Panią Bovary" w przekładzie Ryszarda Engelkinga, w nowym wydaniu, co sprawiło, że jeszcze przyjemniej się ją czytało. I warto zwrócić uwagę na posłowie zawarte w tej właśnie wersji. Uzmysłowiło mi, że wiele fragmentów nieświadomie spłyciłam. Co więcej, że w treści tkwi wciąż niezliczona ilość symboli, których nie zauważyłam i najpewniej już nigdy nie zauważę, a przecież i bez tego uznałam książkę za bardzo złożoną.

Będąc kobietą, nie potrafiłabym opisać kobiecej psychiki nawet w połowie tak trafnie, jak zrobił to autor będący mężczyzną.
Pani Bovary jest żywa i charakterna, choć pospolita. W dodatku trochę biedna w tej swojej pospolitości, bo przecież całe życie dążyła do bycia niezwykłą. Chciała mieć wszystko co najlepsze, rozpływać się w rozkoszach i gromadzić w sobie uczucia, które (póki nieznane) wydawały się kuszącymi marzeniami.
Robiła z siebie bohaterkę romantyczną, nie wiedząc, jak kpił z niej autor, jak kpili i kpią do dziś czytelnicy.
Wszystko robiła z patosem - nawet chorowała. A w życiu pomagały jej uroda i pieniądze męża.
"Skąd brało się w niej zepsucie tak głębokie i skryte, że prawie niecielesne?" - trudno dociec.
Można by o niej pisać i pisać, tak jak Flaubert w swojej powieści, w której zdał się dopracować każde zdanie.
Można by ją potępiać i wyśmiewać, ale czy ktokolwiek zaprzeczy, że tkwi w nim jakaś niepokojąca cząstka Emmy Bovary?

Nie potrafię i nie chcę niczego powieści zarzucić.
Niektórych może nudzić, irytować, odrzucać, a ja nie podzielę ich zdania.

Zacznę od tego, że wypożyczyłam "Panią Bovary" w przekładzie Ryszarda Engelkinga, w nowym wydaniu, co sprawiło, że jeszcze przyjemniej się ją czytało. I warto zwrócić uwagę na posłowie zawarte w tej właśnie wersji. Uzmysłowiło mi, że wiele fragmentów...