Nawałnica mieczy #1: Stal i śnieg

Nawałnica mieczy to trzecia część sagi, która na dobre odmieniła oblicze współczesnej fantastyki i zrobiła to w wielkim stylu. Czuć, że apogeum kunsztu Martina jest już blisko, ale podzielenie tego tomu na dwie części jest irytującym zabiegiem. Wydanie ponad 1300 stron w jednym woluminie łatwe nie jest, a dwie części to podwójny zysk. Podczas, gdy akcja powoli nabiera rozpędu, czujemy że najważniejsze dopiero przed nami, a lekturę kończymy z wielkim niedosytem, bo brak w niej efektownych zwrotów akcji. Mimo to dostajemy do rąk fantasy z najwyższej pułki, po lekturze której na resztę będziemy patrzeć z góry. Nie ma większego sensu rozpisywać się o połowie właściwej książki. Wspomnę tylko, że osobne rozdziały dla Jamie’go i Samwella to świetny pomysł. Bitwa o Pięść Pierwszych Ludzi to chyba jeden z najlepszych fragmentów całej sagi. Na szczęście wątek Aryii wciąż dominuje i przysparza najwięcej emocji, ale wiem że już przy lekturze drugiej części czekają prawdziwa burza, dzięki której Nawałnica mieczy jako całość staje się jedną z najwybitniejszych książek na rynku światowej fantastyki. PS. Filmowa okładka jest przepaskudna.