"-Nie ma tu raptorów.- Franklyn potrząsnął głową.- Dromeozaury zamieszkiwały Azję i wyginęły osiemdziesiąt pięć milionów lat przed naszą erą. Powinniśmy za to spotkać... ankylozaury, czyli dinozaury pancerne z ogonem przypominającym kolczastą maczugę. Są tu też pachycefalozaury, które poruszają się na dwóch zadnich kończynach, ich czaszka przypomina trochę kask kolarza. Triceratopsy... te na pewno wszyscy kojarzycie.
Uczniowie zgodnie przytaknęli.
- Parazaurolofy... czyli dinozaury kaczodziobe z charakterystyczną łyżwą wyrastającą z czaszki."

Myślę, że II część "Time Riders" jest nie tylko dla miłośników fantastyki, ale jak wskazuje powyższy cytat zaciekawi się nią każdy, kto choć trochę interesuje się dinozaurami lub czasami, w których one żyły.

Podobnie jak w I części Alex Scarrow urzekł mnie umiejętnością łączenia faktów z fantastyką, co na pewno nie jest łatwe. Podoba mi się też to, że w odróżnieniu od większości książek rozdziały są tu krótkie, ale w każdym z nich dzieje się coś ciekawego.

Według mnie, w odróżnieniu od poprzedniej części dzieje się tu o wiele, wiele więcej, a w pewnych chwilach aż ciarki przechodzą po całym ciele.

Podsumowując II część "Jeźdźców w czasie" bardzo mnie zaskoczyła (w pozytywnym tego słowa znaczeniu) i zachęciła do sięgnięcia po dalsze przygody Liama, Maddy, Sal i oczywiście Beki wraz z Bobem, których naprawdę bardzo mocno polubiłem i darzę sympatią. Myślę, że jedynym minusem dla niektórych czytelników tej książki może być częsta śmierć bohaterów i dość dokładnie opisywane chwile tych zgonów.

"-Nie ma tu raptorów.- Franklyn potrząsnął głową.- Dromeozaury zamieszkiwały Azję i wyginęły osiemdziesiąt pięć milionów lat przed naszą erą. Powinniśmy za to spotkać... ankylozaury, czyli dinozaury pancerne z ogonem przypominającym kolczastą maczugę. Są tu też pachycefalozaury, które poruszają się na dwóch zadnich kończynach, ich czaszka przypomina trochę kask kolarza....