Najgorsza część, jak dla mnie.
Do połowy książki wiało nudą, ale zdecydowałam się nie przerywać lektury, ponieważ nie lubię nie kończyć książek. Jak się okazało-dobre przyzwyczajenie, ponieważ potem było już lepiej.
Zdecydowanie na minus: Jason Rosser jako wampir (zdecydowanie wolałam go bardziej jako dzieciaka, który marzy, aby nim być). Wyrządził tyle złego, a tu nagle Amelie ot tak zgadza się na to (jeszcze nawiązanie do poprzedniej części).
Wątek z pogromcami duchów zdecydowanie był nudny. A duchy pojawiające się w domu Glassów, to już zdecydowanie przesada. Micheal i Claire jako duchy, to był ciekawy pomysł, ale tego już za wiele.
Zmiana Moniki-cóż...wolałam ją jako naprawdę czarny charakter.
Dla odmiany coś na plus: Myrnin jak zawsze uroczy, podobał mi się pomysł autorki, aby w końcu doszło do pocałunku z Claire.
Brak porozumienia Claire z Shane'm- od jakiegoś czasu małe komplikacje, ciągła harmonia między nimi była momentami już nudna. Brakowało czegoś nowego.
Wielkie zaskoczenie wywołał u mnie również pocałunek Michaela z Claire. To także na plus. Kibicuję małżeństwu, ale ciekawy pomysł na pewne komplikacje.
Cóż... zabieram się za kolejne części.

Najgorsza część, jak dla mnie.
Do połowy książki wiało nudą, ale zdecydowałam się nie przerywać lektury, ponieważ nie lubię nie kończyć książek. Jak się okazało-dobre przyzwyczajenie, ponieważ potem było już lepiej.
Zdecydowanie na minus: Jason Rosser jako wampir (zdecydowanie wolałam go bardziej jako dzieciaka, który marzy, aby nim być). Wyrządził tyle złego, a tu nagle...