Czasem tak się zagalopuję, że dopiero czytając, przypominam sobie o urokach nieśpieszności. Uwierzcie lub nie, ale pierwsze strony "Ostatniej misji majora Pettigrew" to nieustanne 'prrrrr' (lub pisk opon w ostro hamującym samochodzie, jeśli jesteście z miasta i trudno wam nawet wyobrazić sobie konia). Major Pettigrew jest niezwykle odporny na owczy pęd, 'niezbędne' nowości, łatwą zgodę na wszystko w ramach 'trading up' i to się udziela czytelnikowi. Przypuszczam, że tekst z okładki, obiecujący 'współczesną powieść obyczajową', a nie komedię romantyczną albo dramat, bardzo by mu się spodobał.

Dialogi w tej książce to nie wymiana informacji, żeby móc jeszcze skuteczniej biegać po kołowrotku, tylko przyjemność przebywania z ludźmi. Do tej pory po takie literackie delikatesy musiałam się wybierać aż do dziewiętnastego wieku. To wtedy bohaterowie książek naprawdę ze sobą rozmawiali. Niestety w pakiecie dostawałam też kolonialną duszność, naiwne, irytująco dobre bohaterki, obowiązkowo w finale nagrodzone za swą dobroć i anielską cierpliwość. Po 300 stronach przechodzenia z pokoju śniadaniowego do bawialni, salonu i z powrotem, miałam czasem ochotę rzucić się z okna. Książka Helen Simonson jest pozbawiona tych wad. Czerpie to, co najlepsze z klasycznych powieści obyczajowych-  sposób budowania dialogów, radość z obserwowania codzienności - i łączy ją z postkolonialną wrażliwością. A przede wszystkim, podejmuje próbę opowiedzenia o naszych absurdalnie rozpędzonych czasach za pomocą nieśpiesznej narracji. Zawsze podejrzewałam, że to wykonalne.

Porządek alfabetyczny