Nie mam szczęścia do współczesnych polskich twórców. Co po któregoś sięgnę, znajduję zdania oraz myśli mroczne i ponure, tak jakby umówili się, by pozostawać w konwencji moralnego niepokoju, z której pozostał już jednak głównie niepokój, bo z moralnością to różnie bywa.
Niby dobrze to napisane, a jednak długie zdania sprawiają wrażenie wymuszonych, za pan wróg z rytmem, przemyślenia zaś, atakujące z każdej strony, są zazwyczaj wyświechtane.
Jest tu hołd dla Hłaski, jest też hołd dla bardzo obecnie popularnej tendencji, by doszukiwać się dylematów tam, gdzie ich nie ma. Jako że "Obok Julii" to powieść w stylu retro, w stylu retro pozostają też dylematy - obsesją Rylskiego jest nieustanne pytanie o kwintesencję męskości. Przy tej okazji pojawiła się u mnie refleksja, iż dylematy dawniejsze, choć nie mniej wydumane, były jednak mniej płytkie. Ale ta akurat refleksja jest bardzo mało oryginalna, bo nachodzi umysły ludzkie od lat, od wieków. Co nie czyni jej niesłuszną.

Nie mam szczęścia do współczesnych polskich twórców. Co po któregoś sięgnę, znajduję zdania oraz myśli mroczne i ponure, tak jakby umówili się, by pozostawać w konwencji moralnego niepokoju, z której pozostał już jednak głównie niepokój, bo z moralnością to różnie bywa.
Niby dobrze to napisane, a jednak długie zdania sprawiają wrażenie wymuszonych, za pan wróg z rytmem,...