Eduarda Mendozę polecono mi jako wyjątkowo zabawnego ("będziesz pękać ze śmiechu"). Muszę się przyznać, że nie uśmiechnęłam się ani razu.
Jest to typowy przykład "książek odchudzających" ponieważ nie da się niczego podgryzać przy czytaniu, tak są obrzydliwe.
Ja mam dość bujną wyobraźnię, więc bez trudu czułam te wszystkie zapachy, którymi woniał bohater i nie było to nic przyjemnego. A już na pewno nie było w tym nic zabawnego. Ani w tym, że ktoś się zsikał ze strachu, ani w tym, że ktoś zanieczyścił pościel, nieważne z jakiego powodu, ani w plastycznym opisie brudnych prześcieradeł czy toalet, łazienek, etc, ani nie wydało mi się zabawne, że ktoś ma zwyczaj załatwiać się przez okno.
Podejrzewam, że wszyscy bohaterowie tej książki mieli silny katar, w przeciwnym razie praca wywiadowcza narratora spaliłaby na panewce.
I nie mówcie mi, że to tylko taka wyrafinowana gra językowa (bo rzeczywiście nie można odmówić Mendozie plastyczności opisów, ani panowania nad językiem), że w tej książce wcale nie chodzi o intrygę kryminalną, ani nie o fabułę, że autor "chciał w ten sposób zaprotestować" i że książka "porusza ważne problemy społeczne", że jest to "satyra na skorumpowane elity postfrankistowskiej Hiszpanii i targaną nierównościami klasowymi młodą demokrację".
Z pewnością jest, ale... jak by to powiedzieć - namalowanie "Straży nocnej" albo "Słoneczników" przy pomocy całej palety odcieni gówien, rzygowin i innych ludzkich wydzielin jest możliwe i może oczywiście świadczyć o umiejętnościach artysty, ale wolałabym, żeby to tego celu użył jednak farb. Mimo wszystko lepiej pachną.
Polecam wyłącznie amatorom turpizmu.

Eduarda Mendozę polecono mi jako wyjątkowo zabawnego ("będziesz pękać ze śmiechu"). Muszę się przyznać, że nie uśmiechnęłam się ani razu.
Jest to typowy przykład "książek odchudzających" ponieważ nie da się niczego podgryzać przy czytaniu, tak są obrzydliwe.
Ja mam dość bujną wyobraźnię, więc bez trudu czułam te wszystkie zapachy, którymi woniał bohater i nie było to nic...