Równie dobrze może odpowiedzieć morze.
I choć piękny to tytuł, intrygujący, to i łąki przemówić mogą i las zdołałby coś rzec. I jezioro byłoby zdolne do riposty. Wszystko co widzi człowieka, przez wieki na niego spoziera, jest uprawnione do głosu zabrania.  Bo co w sercu, to i na języku. Bywa, że człowiek nie wie o sobie nawet tego, czego nie wie. Matka Ziemia wie. I odpowiada. Ustami ogółu, na planecie tej bytującego. Tylko czy człowiek słyszy? Słyszy dzieci cierpiące z wojen powodu ? Czy rejestruje traumę ich najbliższych ? Czy wychwycić potrafi okrucieństwo rodzin rozbijania?  Czy spostrzega plamy łez i krwi na afgańskiej ziemi ? Takich miejsc na Świecie jest więcej. I wszystkie one o zmiłowanie proszą. Lecz odpowiada im echo jeno...
Hosseini doprowadza swych bohaterów do momentu, gdy skroplone na listkach życia cierpienie, kiełkuje rzeczywistością alternatywną. A wykreowany ciąg zdarzeń, pocięty żyletką i zawirowany. Potencjalnie zbyt dużo tu wątków. W ten sposób można by było pisać w nieskończoność. Bo temat zła, to temat rzeka.
Dłuższy nawet od Nilu.

Równie dobrze może odpowiedzieć morze.
I choć piękny to tytuł, intrygujący, to i łąki przemówić mogą i las zdołałby coś rzec. I jezioro byłoby zdolne do riposty. Wszystko co widzi człowieka, przez wieki na niego spoziera, jest uprawnione do głosu zabrania.  Bo co w sercu, to i na języku. Bywa, że człowiek nie wie o sobie nawet tego, czego nie wie. Matka Ziemia wie. I...