Najnowsza książka Khaleda Hosseiniego jest niestety najsłabszą w mojej opinii. Trzeba jednak przyznać, że pisarz dwoma poprzednimi książkami (Chłopiec z latawcem, Tysiąc wspaniałych słońc) ustawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko.
Przedstawiona historia jest bardzo ciepłą sagą rodzinną, która rozgrywa się na przestrzeni 60 lat. Jeden z wątków opowiada o rozdzielonym rodzeństwie i ich losach. Inny o nieszczęśliwej poetce a jeszcze inny o opiece nad niepełnosprawnym członku rodziny. Wszystkie wątki niewątpliwie wzruszają i pokazują piękno relacji rodzinnych opartych na miłości. W tym wypadku mam jednak wrażenie, że pisarz trochę przedobrzył. Przede wszystkim jest to zbyt duża liczba wątków i bohaterów, które rozmywają obraz całości. Co za tym idzie zbyt duża liczba stron zaważyła na jakości. Ostatnie sto stron strasznie się dłuży, kiedy czytamy o niekończących się podróżach, mało istotnych szczegółach, które nie mają jakiejś myśli przewodniej. Zaletą za to jest język- piękny, kwiecisty, bogaty.
Gdyby pisarz zamknął swoją powieść na powiedzmy 350 stronach to na pewno miałbym lepsze wrażenie całości. Niestety muszę obniżyć ocenę. Ciekawe na pewno jest to w jakim kierunku pójdzie teraz pisarz i jaka będzie jego następna powieść. Podsumowując: lekkie rozczarowanie, ale nadal jest to dobry poziom.

Najnowsza książka Khaleda Hosseiniego jest niestety najsłabszą w mojej opinii. Trzeba jednak przyznać, że pisarz dwoma poprzednimi książkami (Chłopiec z latawcem, Tysiąc wspaniałych słońc) ustawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko.
Przedstawiona historia jest bardzo ciepłą sagą rodzinną, która rozgrywa się na przestrzeni 60 lat. Jeden z wątków opowiada o rozdzielonym...