Dla każdego rodzica nie ma większej tragedii niż cierpienie i śmierć dziecka. Pozostaje pustka, czarna otchłań i niekończący się ból. Pozostaje też życie, bo świat niezależnie od wszystkiego toczy się dalej, ale dla rodziców nigdy już nie będzie taki sam.
Książka Michela Rostaina to krótka opowieść o niespodziewanej i tragicznej śmierci jego jedynego syna. To próba oswojenia się ze stratą dziecka (bo pogodzić się z takim zdarzeniem nie można). Próba tym boleśniejsza, że dla będącego stoikiem-ateistą ojca, śmierć jest zakończeniem ostatecznym. Nie ma ułudy i nadziei na jakieś spotkanie w innym wymiarze...
Siłą tej książki są przede wszystkim emocje. Autor jako narratora ustanowił swojego zmarłego syna i właśnie z tej perspektywy widzimy jego ostatnie dni, śmierć, pogrzeb, żałobę rodziców.
Mam wrażenie, że w naszych czasach śmierć stała się tematem tabu (dziwne, zwłaszcza w teoretycznie katolickim kraju). Nie chcemy o niej myśleć, spotykać jej na naszej drodze. Najlepiej niech będzie zamknięta gdzieś z boku, pod ziemią, niech dotyka innych jak najdalej od nas. Cytując Rostaina: „niech żyje życie”.

Dla każdego rodzica nie ma większej tragedii niż cierpienie i śmierć dziecka. Pozostaje pustka, czarna otchłań i niekończący się ból. Pozostaje też życie, bo świat niezależnie od wszystkiego toczy się dalej, ale dla rodziców nigdy już nie będzie taki sam.
Książka Michela Rostaina to krótka opowieść o niespodziewanej i tragicznej śmierci jego jedynego syna. To próba...