Jeden błąd, a takie zmiany

„- Odszedł - rzekłam, a łzy znowu zakręciły mi się w oczach. - Już nie wróci.
- To tylko samiec - [mysz] próbowała bagatelizować sprawę.
- Ten był inny - chlipnęłam.
- Był taki sam. Tylko tego akurat kochałaś.”*

Wiedziesz poukładane życie, masz jasno wytyczone cele i sama sobie jesteś kowalem swojego losu. Wydaje ci się, że to jest to czego chciałaś, nie ważne, że odsunęłaś się od rodziny i zamknęłaś w swoim świecie. Liczy się tylko sukces. Wiadomo jednak, że los potrafi być przewrotny, sprawić, że coś może się zmienić. I tylko od ciebie zależy jak to wykorzystasz.

Agnieszka, a właściwie Jaga (nie lubi swojego imienia) od dziesięciu lat pracuje w pewnej korporacji. Zaczęła od najniższego szczebla, ale szybko i skrupulatnie pnie się w górę. Właśnie szykuje się kolejny awans i liczy, że to ona go dostanie. Zasłużyła na niego - praca to całe jej życie, mąż odszedł, przyjaciół brak, a relacje z rodziną są bardzo skomplikowane. Aby zaskarbić sobie sympatię szefa bierze udział w firmowych zawodach sportowych i z wysiłku mdleje. Gdy trafia do szpitala wyniki badań są jednoznaczne i brzmią jak wyrok. Po pogodzeniu się z diagnozą i dowiedzeniu się, że i tak umrze postanawia zrobić to na własnych warunkach. Udaje się do domku babci, gdzieś na Roztoczu i tam, nie mówiąc nikomu, chce przeżyć resztę swoich dni. Nic niegdzie jednak po jej myśli i zamiast spokoju i samotności zdobywa, początkowo w brew sobie, nowych znajomych, a wraz z nimi… o tym co dalej, przekonajcie się już sami.

To druga powieść w dorobku pani Kasi i druga jaką było dane mi czytać. „Nie licząc kota…” ujęła mnie językiem jakim została napisana, humorem w niej występującym oraz postaciami, które były bardzo interesujące. Z ciekawością wyczekiwałam kolejnej jej powieści - byłam dziwnie pewna, że i na niej się nie zawiodę. Czy rzeczywiście tak było?

Owszem, a mogę nawet rzec, że podobała mi się ona jeszcze bardziej niż jej pierwsza książka. W sumie nie bardzo wiem czemu, obydwie cechują się niebanalnym poczuciem humoru oraz podejściem do trudnych spraw. Historia jest dopracowana w najmniejszym stopniu, fabuła wciąga od samego początku, akcja toczy się wartko i nie ma mowy o jakimkolwiek znużeniu. I choć pani Kasia wysłała swoją bohaterkę na wieś zrobiła to bardzo umiejętnie, co nie spowodował0 jęku zawodu, a naprawdę ciekawiło. Autorka nie boi się poruszać trudnych tematów i mimo, że wplata w nie nutkę magii i mnóstwo humoru nie bagatelizuje ich ważności. Ukazuje również jak przeszłość może silnie oddziaływać na teraźniejszość i jakich szkód może wyrządzić. Wielkim plusem książki jest zaskakujący zwrot, akcji, wiedziałam, że to się wydarzy, ale za nic nie mogłam dojść do tego w którym kierunku to się rozwinie. Naczytałam się chyba zbyt dużo fantastyki i myślałam o jakichś magicznych rozwiązaniach. Podobało mi się to jak realnie zostało przedstawione życie w takich małych miejscowościach i ich mieszkańców.

Jaga początkowo wydawała mi się osobą, której nie polubię, ale z każdą kolejną stroną okazywało się, że to maska, a pod nią jest kobieta wrażliwa, zraniona i poszukująca siebie samej oraz odpowiedzi na niektóre pytanie. Po prostu nie bardzo potrafiła zadać odpowiednie pytania i wysłuchać odpowiedzi. Los spłatał jej figla, który najwidoczniej był jej bardzo potrzebny. Ogólnie mówiąc o bohaterach - dopracowani, realnie przedstawieni, różniący się jak tylko to możliwe. Pełni kontrastu, potrafili zaskoczyć.

Fakt jest taki, że książka jest odrobinę przewidywalna, ale w żaden sposób nie umieszcza to jej wartości. Celem tej książki jest zapewnienie rozrywki, wzruszenia i skłonienia do pomyślenia nad niektórymi sprawami. Moim zdaniem sprawdziła się idealnie. Uśmiałam się przy niej, wzruszyłam, a nawet rozmarzyłam. Zżyłam się z bohaterami, wczułam w następujące nieprzerwanie po sobie zdarzenia i miałam jakbym tam była. Kasia Bulicz- Kasprzak opisała szczegółowo emocje towarzyszące postaciom, jak i miejsca. Lubię gdy pisarz pamięta o takich detalach.

„Nalewka zapomnienia czyli bajka dla nieco starszych dziewczynek” to historia pełna humoru, zabawnych, czasem mało realnych scen. Wzrusza, bawi, pozwala się odprężyć i choć na chwilę zapomnieć o troskach dnia codziennego. Dla mnie ta powieść to idealna pozycja na poprawę humoru.

*str. 216

http://zapatrzonawksiazki.blogspot.com/2013/09/jeden-bad-takie-zmiany.html

Jeden błąd, a takie zmiany

„- Odszedł - rzekłam, a łzy znowu zakręciły mi się w oczach. - Już nie wróci.
- To tylko samiec - [mysz] próbowała bagatelizować sprawę.
- Ten był inny - chlipnęłam.
- Był taki sam. Tylko tego akurat kochałaś.”*

Wiedziesz poukładane życie, masz jasno wytyczone cele i sama sobie jesteś kowalem swojego losu. Wydaje ci się, że to jest to czego...