Naprawdę trudno jest napisać czwarty tom tej samej opowieści tak, by nie zanudzić czytelnika, a co dopiero spróbować go zaskoczyć. Mamy przecież do dyspozycji tych samych bohaterów, których wszyscy zdążyli już poznać i uznać za odrobinę przewidywalnych. Zwyczajna amerykańska dziewczyna i indyjscy książęta zaklęci w tygrysy staną przed kolejną niezwykłą misją zleconą im przez boginię Durgę. Pomoże im niezawodny pan Kadam, wyciągający najkosztowniejsze techniczne nowinki z kieszeni niczym Inspektor Gadget oraz serdeczna i pojawiająca się zawsze w odpowiednim momencie Nilima. Pewnie wypełnią swoje zadanie, klątwa przestanie działać i wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. No, przynajmniej szczęśliwie, bo długo już i tak żyją, uwięzieni w kociej postaci od setek lat.

Ależ nic z tych rzeczy! Po pierwsze: jakie szczęśliwe zakończenie, skoro Kelsey jest jedna a tygrysy dwa? Po drugie: ostatnia misja zdecydowanie nie będzie tak przewidywalna, jak poprzednie. Okaże się bowiem, że poza świetnym zapleczem technicznym i kilkoma cudownymi przedmiotami, które dotąd kilkakrotnie ratowały życie bohaterom, tym razem potrzebne będzie poświęcenie. Każde z nich stanie przed trudną i wymagającą odwagi decyzją, która będzie się sprowadzała do wyboru między dobrem swoim a innych. Czasami będzie to poświęcenie aż do końca…

Na szczęście „Klątwie tygrysa” udało się wyskoczyć z toru, na który została wepchnięta gdzieś pod koniec pierwszej części i którym toczyła się leniwie, nie próbując niczym zaskoczyć czytelnika. W czwartej części obok samotnie walczących bohaterów pojawia się cała armia dowodzona przez niezwykłą kobietę. Zmienia się perspektywa a czytelnik ma okazję towarzyszyć wojskowym operacjom i przyjrzeć się przygotowaniom do wielkiej bitwy. Kelsey, Ren i Kishan podróżują już nie tylko w przestrzeni, ale też w czasie. Historia zatacza koło, wypełniają się przepowiednie, wątki z wszystkich tomów układają się jak puzzle, ukazując powoli rozwiązanie, które nie jest ani łatwe do przewidzenia, ani proste dla bohaterów.

Towarzyszę Coleen Houck w tej egzotycznej podróży literackiej od jej debiutu i muszę przyznać, że bardzo podoba mi się kierunek, w jakim zmierza jej twórczość. Widać, że autorka się rozwija i każdą kolejną książkę czyta się lepiej. Styl się wyrobił, rysy bohaterów wyostrzyły, fabuła nabrała rumieńców i przestała ociekać lukrem, zupełnie jakby Houck przestała się bać pisania o cierpieniu i stracie. Relacje między bohaterami się skomplikowały, a ich opisy zostały umiejętnie wplecione w narrację. Powieść stała się bardziej realna, nawet pomimo wszystkich niezwykłych wydarzeń, które mają w niej miejsce. Najnowszą „Klątwę tygrysa” czyta się po prostu dobrze. To pozwala mieć nadzieję, że kolejne książki autorki będą jeszcze lepsze. Będę ich wyczekiwać z niecierpliwością i ciekawością - bo skoro w debiutanckiej powieści wykorzystała tak niezwykły pomysł i zrealizowała go z ogromną precyzją, aż strach pomyśleć czym jeszcze może nas zaskoczyć!

Katarzyna Marondel