Czytadełko dla naiwnych z dysonansem poznawczym i aksjologicznym. Chyba gorzej się zaczyna, niż Trylogia Czarnego Maga. Startuje powoli, w powodzi niespecjalnie niezbędnych dialogów. Postaci infantylne, motywy działań dziwaczne. Można kogoś karać śmiercią za to, że jego tatuś był niefajny, albo wsadzać do komfortowego więzienia seryjną morderczynię. Matriarchat jest fajny, pobudza moją wredną wyobraźnię, ale za bardzo przesycony tym „równościowym” dydaktyzmem.
Na czym polega główna neomarksistowska sztuczka w tej i nie tylko w tej książce?
Otóż przedstawiany jest świat, uniwersum, w którym działają zwyczaje i zasady daleko odbiegające od ideałów antykulturowych Marcusego, Habermasa, Fromma, feminazistek i innych wynalazków marksistowskich, ale ci „fajni” zachowują się w taki sposób, który te zwyczaje i zasady narusza, aż czytelnik kibicuje z całych sił, żeby każdy mógł z każdym, żeby aborcja była na życzenie, wszyscy byli równi, a zamiast codziennej pracy wszystkie dobra produkowane były magicznie, bez wysiłku. Zgodnie z neomarksistowskim tak zwanym „zwrotem lingwistycznym” słowa zmieniają znaczenie, intencje się mieszają, także te aksjologiczne, zatem nie dziwimy się, że słowo „zdrajcy” jest tu użyte wobec tych „fajnych”, którzy przeciwstawiają się tym „niefajnym”, konserwatywnym, którzy ugrzęźli w tradycji, która podług neomarksizmu wymaga zaorania i zasypania mułem. Wszystko w przenośni, a w warstwie ukrytej - naprawdę. Złodziejstwo, to taki zawód, całkiem zwykły, jak inne, a złodzieje, to tacy ciekawi ludzie. Spoko ludzie, jak inni.
Rzecz jasna, dla starego wilka, jakim jestem, te aspekty są czytelne i mogę na nie patrzeć z pobłażaniem i skupić całą swoją infantylną część umysłu na śledzenie bajeczki i relaksować się bez większych, a zwłaszcza bez niezdrowych - emocji. Mam nadzieję, że w następnych tomach historia trochę przyspieszy, że autorka już w tych banalnych dialogach wyłożyła wystarczająco całe pokłady neomarksizmu antykulturowego młodemu czytelnikowi przeznaczonemu do antykulturowego zaorania i będzie mogła bardziej skupić się na samej akcji. Oby to nie były moje płonne nadzieje...

Czytadełko dla naiwnych z dysonansem poznawczym i aksjologicznym. Chyba gorzej się zaczyna, niż Trylogia Czarnego Maga. Startuje powoli, w powodzi niespecjalnie niezbędnych dialogów. Postaci infantylne, motywy działań dziwaczne. Można kogoś karać śmiercią za to, że jego tatuś był niefajny, albo wsadzać do komfortowego więzienia seryjną morderczynię. Matriarchat jest fajny,...