Jest więcej niż pewne, że darowałabym sobie tę książkę, gdyby nie zaobserwowana sytuacja z nieuczciwym windowaniem oceny tej pozycji na portalu. Powstało kilka, jeśli nie kilkanaście kont, które oceniły (tylko!) tę książkę, jak i "Czarnego księcia" autorki z najwyższą notą. Nie znoszę takiej nieuczciwości. Dlatego chciałam dać książce uczciwą ocenę i uczciwą opinię, nawet gdyby nastąpiło rozczarowanie, a książka okazałaby się dobra. "Szczęśliwie", rozczarowań nie było.

Możliwe jest, że autorka mogłaby napisać tę książkę lepiej, gdyby zaczęła w końcu budować charakter swoich postaci, a nie tylko ich wygląd - nieziemską urodę, piękne suknie, szarfy przebiegające przez pierś itd. Anaela nie jest może aż tak tradycyjnie głupia jak większość bohaterek Michalak, ale podtrzymuje tę tradycję godnie swoją bezmyślnością i brakiem refleksyjności.

Zacznijmy od tego, że zastanawia już sam fakt, że Anaela zna książkę "Gra o Ferrin", którą nomen omen jej ukochany czyta co wieczór, stęskniony za owym Ferrinem. Tęsknota jest coraz silniejsza i ukochany znika. Anaela, uparcie twierdząca, że nie ma powrotu do Ferrinu, nagle konsekwentnie do tego, co twierdziła o braku powrotu, po prostu otwiera zielony portal i ziuuu przenosi się do magicznej krainy. A to dopiero pierwsze strony drodzy czytelnicy..

Zgodnie z brakiem konsekwencji Anaela, która teoretycznie jest dobra i miła i w ogóle ma same piękne ideały, przybywa do Ferrinu za ukochanym (przepraszam, nie powtórzę imienia), a po chwili już się okazuje, że musi chronić cały Ferrin i w ogóle ma do wypełnienia misję. Ot, imperatyw narracyjny rządzi. Co to za misja? Przed kim chronić ma Ferrin Anaela? Dlaczego uwalnia niewolników, a potem ma w nosie ich los, dlaczego sama zniewala swoich przyjaciół? Ratuje lwianę a potem chce ją poświęcić, a potem to już w ogóle nie wiadomo co z lwianą, bo chyba autorka zgubiła tę postać, jak i parę innych. W końcu bohaterowie to tylko pewne instrumenty fabularne, które używa się w zależności od potrzeby, a nie coś istotnego. Cóż, myślę, że ponownie nie zrozumiałam koncepcji autorskiej.

W każdym razie Anaela na zmianę jest zniewalana i związywana (tak, tak, wrażenie, że to "Gra.." bis jest słuszne), by za chwilę się szarogęsić, wydawać rozkazy i patrzeć na kolejne śmierci, jakie powoduje jej doprawdy zawiła logika. Nieważne jednak, Anaela ma plan! Jaki to plan to nie powie, bo to tajemnica. Nawet swoim najbliższym nie powie, a na wszelki wypadek zniewoli ich by na pewno wypełnili jej rozkazy. I oczywiście na koniec ginie bohaterską śmiercią męczeńską, co dla niej kończy się li i jedynie tym, że wraca do domu. O, co za bohaterstwo!

W skrócie: heroina jest piękna i powabna, przenosi się do Ferrinu sprzed wydarzeń z pierwszego tomu, tworzy sobie tam swoisty harem, bo kocha ją każdy, niezależnie od gatunku i klasy społecznej, bo jest taka piękna i powabna, ma do wypełnienia niejasną misję, którą "konsekwentnie" wypełnia i wraca do domu i jest taka piękna i powabna. Oczywiście, jak wyruszyła po zniknięciu ukochanego, by go sprowadzić z powrotem, tak ukochanego nie sprowadziła. A tak w ogóle to pytanie kogo ona tak naprawdę kocha, bo wyznania miłości spływają z jej ust praktycznie do każdego! Yyy?

Dialogi... często miałam wrażenie, że są spisywane żywcem ze szkolnego boiska. Równie intelektualne ripostowanie i reakcje. Bo przecież gdy się ktoś wkurzy na rozmówcę to naturalną (i taaaką męską) reakcją jest ściąć mu głowę, prawda? Albo najlepszemu przyjacielowi w trakcie dyskusji można pojechać po męskości, prawda? A on w reakcji może chcieć zgwałcić swoją najlepszą przyjaciółkę, żeby jej ową męskość udowodnić prawda? Pysznie!

I tak proszę państwa 464 strony tego bełkotu...

Kiedyś był czas, że wierzyłam, że Kasia Michalak, jak popracuje nad warsztatem to będzie całkiem niezłą pisarką. Jakieś zalążki talentu w końcu gdzieś tam dostrzegłam. Teraz załamuję ręce, że w ogóle mogłam wierzyć w coś tak złudnego. Autorka znalazła przepis na "bestseller", ma grono fanek, to po co się wysilać? Szkoda.

Jest więcej niż pewne, że darowałabym sobie tę książkę, gdyby nie zaobserwowana sytuacja z nieuczciwym windowaniem oceny tej pozycji na portalu. Powstało kilka, jeśli nie kilkanaście kont, które oceniły (tylko!) tę książkę, jak i "Czarnego księcia" autorki z najwyższą notą. Nie znoszę takiej nieuczciwości. Dlatego chciałam dać książce uczciwą ocenę i uczciwą opinię, nawet...