„Podróż okropnie się ślimaczyła […]”

Kiedy natknęłam się na powyższy cytat pod koniec lektury, pomyślałam: „z ust mi to wyjąłeś.” Bardzo chciałam poznać tę książkę, każda jedna postapokaliptyczna historia porównywana jest do dzieła Kinga, również i ja postanowiłam sprawdzić, w czym rzecz. To była naprawdę długa przeprawa. Długa i… nudna. Jestem potwornie rozczarowana. Widocznie miałam wobec tej opowieści zbyt duże oczekiwania.

Kiedy świat pustoszy wirus supergrypy, który wymknął się spod kontroli, ci co przeżyli gromadzą się, aby przetrwać. Wszystko ładnie pięknie, ale po takiej historii spodziewałam się więcej bólu, cierpienia, tragedii ludzi, którzy w kryzysowej sytuacji pokazują, jacy są naprawdę. Ludzi, bo to oni potrafią sprawić, że po skórze przechodzą mi dreszcze. To do czego są zdolni, kiedy w grę wchodzi ich własne życie. A co dostałam? Jakiegoś mało interesującego Szatana pragnącego zniszczyć resztkę ludzkości, włażącego do umysłów ludzi, którzy ze strachu całują go w tyłek, magiczne sny, boskie misje tych dobrych… Nie, dziękuję.

Nie spodziewałam się, że zamiast porządnej wizji zagłady świata przez wirus dostanę biblijną fantastykę. Nie mam nic do fantastyki, bo lubię, ale w takiej konwencji jak u Kinga absolutnie mi nie odpowiada. Podobny problem miałam w „Łabędzim śpiewie”, ale tam chociaż byli ciekawi bohaterowie i jakaś akcja. A tutaj? Ponad tysiąc stron na których prawie nic się nie dzieje, akcja jest tak powolna, że musiałam naprawdę się postarać, żeby nie zasnąć i dobrnąć do końca. Autor przedłużał niemiłosiernie. A na zakończeniu (chodzi mi o Vegas) dostałam znów jakąś abstrakcję, jakby nikt z bohaterów nie miał tak naprawdę wpływu na swój los, wszystko było przewidziane i sterowane przez jakieś siły wyższe. Nie kupuję tego.

A zapowiadało się tak ciekawie. Liczyłam na pierwotne instynkty, na złych do szpiku kości bohaterów, który wstrząsną światem i mnie przerażą, a nie sterowane szatańsko-boskimi siłami kukiełki, mogło stać się wszystko, a nie stało się nic szczególnego. Dodatkowo strasznie wkurzające pisanie o tym, co się stało, a potem wracanie do tego jak to się stało, kiedy już znamy rozwiązanie i w ogóle nie czujemy już tego napięcia.

Żeby tak totalnie nie narzekać - Tom Cullen był ciekawym przypadkiem. Za niego i za wizję świata, gdzie wirus dziesiątkuje ludzkość, który zainspirował wielu innych pisarzy dodatkowy plusik w górę. Również za wnioski, że życie jest jednym wielkim kołem i nieustannie dochodzimy do punktu wyjścia, że nie uczymy się na błędach. W swoich czasach mogła być to opowieść wizjonerska i inna niż wszystkie, teraz jak dla mnie mocno trąci myszką. Ale to nie jest jakaś jej duża wada, największą jest to, że książka jest niemiłosiernie wręcz nudna.

„Podróż okropnie się ślimaczyła […]”

Kiedy natknęłam się na powyższy cytat pod koniec lektury, pomyślałam: „z ust mi to wyjąłeś.” Bardzo chciałam poznać tę książkę, każda jedna postapokaliptyczna historia porównywana jest do dzieła Kinga, również i ja postanowiłam sprawdzić, w czym rzecz. To była naprawdę długa przeprawa. Długa i… nudna. Jestem potwornie rozczarowana....