Anatomia przypadku

Założenie było proste, kupić całą trylogie i książki czytać naprzemiennie, by móc szczegółowo wychwytywać wszelkie rozbieżności w narracjach… a realia jakie są takie są, wiec skończyło się tak: wywiadu z Leszkiem Millerem nie znalazłem (albo jest tak świetny, że wyprzedał się od razu albo po prostu ktoś go nie wydrukował dostatecznie dużo - nie wiem), a wywiad z Ludwikiem Dornem tak mnie wciągnął, że nim zajrzałem do wywiadu z Janem Rokitą, to u „Dorna” upadł już AWS. Pozostało mi dokończyć „Dorna”, odszukać „Millera” i odstawić na później „Rokitę”… powiem tak, „Miller wciąż jest dla mnie nieuchwytny”, a wywiad z Rokitą tak po ludzku mnie zawiódł.
Jan Rokita ma w sobie coś z Krakowskiego Profesora, czyli nagada się, zanudzi, nagada się, a w sumie to nie wiele powie (dla jasności nie powie głupio, ale nawet najmądrzejsze słowa, wypowiadane przez nudziarza, nie mają szansy zostać zapamiętane - ludzka ułomność) - wizja III RP Jana Rokity nie jest miałka (choć najlepsze jest tu zakończenie), Ten przenikliwie opisuje np. rozbieżności między światopoglądem Mazowieckiego i Geremka („u Dorna” na ten przykład obaj panowie zostali wrzuceni do jednego worka), co więcej z sensem opisuje realia polityczne po AWS-ie, tyle że wszystko to dało się opowiedzieć krócej; a jeśli chodzi o rozważania nad obozem UD/UW to dwa, jak nie trzy razy krócej.
Z czystym sercem nie mogę polecić tej książki, choć na jej obronę dodam, że nie wielu mamy w Polsce konserwatystów antyklerykalnych (to moja diagnoza) - a to dla wszelkich doktrynoentuzjastów i niektórych idealistów, może okazać się asumptem do zapoznania się z treścią tego wywiadu.