Piękna, wyrazista książka o miłości niemożliwej, o trudach przełamywania społecznego tabu, o przyjaźni i o cierpieniu, a przede wszystkim o nienawiści i rasowych uprzedzeniach, które złamały życie wielu wspaniałych ludzi, tylko dlatego, że byli inni albo mieli odwagę wystąpić w obronie inności, albo tę inność pokochali...

Lektura książki „Nasze szczęśliwe dni” wywołuje wiele przeróżnych przeżyć i uczuć.
Przerażają amerykańskie realia lat 40. XX wieku, kiedy to zawieranie małżeństw mieszanych jest prawnie zakazane, kolorowi obywatele mają zakaz przebywania w wielu miejscowościach po zmroku, a wjazdu do miasteczka strzegą tablice: „CZARNUCHU, NIE POZWÓL, ABY TU, W SHALERVILLE, ZASTAŁA CIĘ NOC” (i według relacji bohaterki pozostające na swoim miejscu jeszcze do lat 60./70.).
Zaskakuje amerykańska współczesność, kiedy to (w dobie politycznej poprawności i głoszonej wszem i wobec równości i tolerancji) przyjaźń czarnej młodej kobiety i białej staruszki jest czymś podejrzanym i dziwacznym.
Przytłacza ogrom cierpienia, które stało się udziałem głównej bohaterki i jej ukochanego. Czy możliwe jest życie zgodne z tym, co dyktuje serce, wbrew podziałom społecznym, wbrew rodzinie i na przekór światu? Czy życie Isabelle i Roberta byłoby łatwiejsze, gdyby ich historia rozgrywała się w naszych czasach? W Polsce? W jakimś małym prowincjonalnym miasteczku, np. takim jak to, w którym ja sama żyję?

Wszystko się we mnie buntuje na myśl o niesprawiedliwości, jaka spotyka niewinnych ludzi, takich jak Robert czy Isabelle, dyskryminowanych i prześladowanych... I wściekłość budzi we mnie postawa tych tzw. porządnych, a nawet dobrych ludzi, jak ojciec Isabelle, który mógł wiele zdziałać, ale swoją postawą pokazał dobitnie, jak słuszne jest słynne powiedzenie, że „aby zło zatriumfowało potrzeba tylko, żeby dobrzy ludzie nic nie robili”.

Książka jest bardzo piękna i bardzo smutna. I choć nie przepadam za dramatami i melodramatami i nie cierpię płakać nad książką, to muszę przyznać, że ta powieść zrobiła na mnie duże wrażenie, dlatego serdecznie polecam wszystkim.

P.S. Książka przypomniała mi o jednym z najlepszych filmów o tej tematyce – „Miasto gniewu” – bardzo polecam seans jako uzupełnienie lektury...

Piękna, wyrazista książka o miłości niemożliwej, o trudach przełamywania społecznego tabu, o przyjaźni i o cierpieniu, a przede wszystkim o nienawiści i rasowych uprzedzeniach, które złamały życie wielu wspaniałych ludzi, tylko dlatego, że byli inni albo mieli odwagę wystąpić w obronie inności, albo tę inność pokochali...

Lektura książki „Nasze szczęśliwe dni” wywołuje...