7+

Każde spotkanie z Grange'm jest moim osobistym świętem. Również ucztę z wydanym w 2008 roku Misèrere, odznaczyłem grubą krechą w kalendarzu. Choć nie jest to wzorcowe czytadło, francuz potrafi mnie zdematerializować na cały meeting.

Pierwsze stronicę wrzucają nas do ormiańskiego kościoła Saint-Jean-Bapitiste, które stało się miejscem brutalnej zbrodni. Poznajemy głównego bohatera Lionela Kasdan'a, stary, policyjny wyga, którego charakter jest nie mniej chłodny niż mury S-J Baptiste, rozpoczyna własne, nieoficjalne śledztwo. Oczywiście do tańca trzeba dwojga, więc do śledztwa włącza się Cedric Volokine. Młody śledczy podobnie jak mentor, również nie grzeszy cnotliwością. Duet mocno zainspirowany Purpurowymi Rzekami pasuje do mrocznego i toksycznego środowiska. Jak na Grange'a fabuła również jest dość standardowa.

Francuz wrzuca na do kotła z letnią zupą i stopniowo podkręca temperaturę, tak samo jak to robił w poprzednich odsłonach. Choć sama intryga jest szyta grubymi nićmi, rozterki moralne bohaterów i dosadne opisy rekompensują nam te drobne wpadki. Dużym plusem jest również kontekst historyczny. Autor serwuje nam retrospekcje z nazistami i tajemnicze eksperymenty w południowoamerykańskich sektach.

Po zmęczeniu 90% treści byłem gotów postawić 7 z mocnym plusem. Niestety, końcówka nie utrzymała poziomu i za nią tylko bardzo mocne siedem. Zabrakło mi realizmu, z kolei teatralnością byłem wręcz przesycony.

7+

Każde spotkanie z Grange'm jest moim osobistym świętem. Również ucztę z wydanym w 2008 roku Misèrere, odznaczyłem grubą krechą w kalendarzu. Choć nie jest to wzorcowe czytadło, francuz potrafi mnie zdematerializować na cały meeting.

Pierwsze stronicę wrzucają nas do ormiańskiego kościoła Saint-Jean-Bapitiste, które stało się miejscem brutalnej zbrodni. Poznajemy...