Z tyłu okładki mojego wydania książki "Shibumi" można przeczytać opinię kogoś z New York Timesa, która, jak sądzę, miała być opinią pochlebną, że Trevanian to "jedyny autor książek do czytania w pociągu porównywalny z Zolą, Ianem Flemingiem, Poem i Chaucerem". Twórczości wspomnianych pisarzy nie znam (choć mam świadomość, że nie są to autorzy byle jacy), ale pisanie, że powieść Trevaniana nadaje się do czytania w pociągu, wydaje mi się bardzo nieeleganckie, a wręcz bezczelne. Zabijać czas podczas podróży można bowiem rozwiązując krzyżówki lub czytając Sagę Zmierzch, "Shibumi" zaś jest książką zasługującą na to, by czytać ją w lepszych warunkach, a nie ot tak tylko, nie mając nic ciekawszego do roboty. Bo jeśli ktoś myśli, że powieść szpiegowska musi być tylko i wyłącznie literaturą rozrywkową, to jest w dużym błędzie.

Książka Rodneya Williama Whitakera jest napisana z wielką klasą. Od pierwszej do ostatniej strony widać, że autor doskonale wiedział, co chce napisać i robił to z niezwykłą lekkością i dokładnością, można powiedzieć, że w duchu tytułowego Shibumi - stanu pełnej doskonałości osiąganego bez najmniejszego wysiłku. Widać też, że posiadał on wiedzę w bardzo wielu dziedzinach, o których informacje na jej kartach raz po raz przytaczał. W książce o Nicholaiu Helu - najlepiej opłacanym zabójcy na świecie, zapoznamy się m.in. z kulturą japońską, a w szczególności z ważnym dla głównego bohatera tematem gry w Go. Będziemy mogli wraz z nim i jego przyjacielem w wyobraźni eksplorować podziemne groty - któremu to zagadnieniu autor również poświęcił sporo uwagi. Ciekawostką dla niejednej osoby mogą być także opisy wyszukanych technik seksualnych, jak i techniki hoda korosu - sztuki zadawania śmierci wszystkim, co akurat ma się pod ręką (choć to akurat z pewnego powodu podanego w przypisie zostało przedstawione dość ogólnie). W książce poznamy ponadto wiele ciekawych postaci, z których dla wielu najciekawszą zapewne okaże się przyjaciel głównego bohatera - niezwykle zabawny i charyzmatyczny Benat Le Cagot, lubiący się przechwalać Bask, przez którego chyba ani jedno zdanie w całej powieści nie zostało wypowiedziane na poważnie. A wszystko to, jak już wcześniej wspomniałem, napisane elegancko, w świetnym stylu.

Choć książka jest dość obszerna, a opis może trochę wprowadzać czytelnika w błąd, bowiem właściwa akcja rozpoczyna się dopiero w późniejszej jej części, zaś do tego momentu poznajemy życiowe losy bohatera począwszy od jego narodzin, to jest to lektura bardzo wciągająca i dająca wiele przyjemności.

Żałuję, że Trevanian to autor tak mało znany w Polsce, gdyż poza "Shibumi" jeszcze tylko jedna jego książka została wydana w naszym kraju. Mam nadzieję, że kiedyś się to zmieni, bo chętnie sięgnąłbym po inne jego dzieła. Poza tym, aż chciałoby się, aby powieść ta została zekranizowana, gdyż uważam, że jest to świetny materiał na film. "Akcja na Eigerze" już jest, więc może doczekamy się też filmowej wersji przygód Nicholaia Hela...

Z tyłu okładki mojego wydania książki "Shibumi" można przeczytać opinię kogoś z New York Timesa, która, jak sądzę, miała być opinią pochlebną, że Trevanian to "jedyny autor książek do czytania w pociągu porównywalny z Zolą, Ianem Flemingiem, Poem i Chaucerem". Twórczości wspomnianych pisarzy nie znam (choć mam świadomość, że nie są to autorzy byle jacy), ale pisanie, że...