Możliwość pozostania sobą przez całe swoje życie to szczęście, które nie każdemu jest pisane. Przynajmniej przyjęło się uważać ten stan za stan szczęśliwy… A co jeśli inni widzą tylko to, co chcą zobaczyć, narzuconą nam maskę, wykreowaną przez kogoś fikcję, a nasze prawdziwe „ja” nigdy nie dochodzi do głosu? Kiedy jesteśmy sobą nie spełniamy czyiś oczekiwań, ale kiedy zaczynamy udawać zyskujemy aprobatę innych, choć jednocześnie budzi to w nas stanowczy sprzeciw. Skomplikowana sytuacja…

Dokładanie tak poplątane jest życie nastoletniego księcia z bajki, Oliviera, który pewnego dnia nawiązuje kontakt z 15-letnią Delilah Eve McPhee – czytelniczką opowieści, której to właśnie on jest głównym bohaterem. Obydwoje dosadnie czują, że są niewłaściwymi ludźmi na niewłaściwym miejscu. Mają świadomość, że nie pasują do światów, w których przyszło im się narodzić; zazdroszczą sobie nawzajem swoich wariantów istnienia. Wydźwięk zwrotu „być z innej bajki” nabiera tutaj nie tylko metaforycznego, ale i dosłownego znaczenia. Pomimo wszelkich różnic Oliviera i Delilah połączył jeden cel: wyrwanie się ze znanych im światów ku innym rzeczywistościom, w których będą mogli w końcu nieskrępowanie odetchnąć pełną piersią wolności. Czy im się to uda? I co ostatecznie wyniknie z tego wspólnego pomysłu? Mogę tylko zdradzić, że to wcale nie będzie takie proste, a efekt końcowy zaskoczy nie tylko czytelnika, ale i samych bohaterów…

Wydaję mi się, że możliwości odczytania problematyki powieść „Z innej bajki” przypominają idee współczesnych długometrażowych filmów animowanych. Młodszy odbiorca będzie widział w niej epizod z życia nastoletniej dziewczyny, która w iście baśniowej scenerii przeżyła niesamowitą przygodę swojego życia, o której niektórym pozostaje tylko pomarzyć. A to wszystko przy wtórze zabawnych sytuacji i licznych dysonansów pomiędzy współczesnym amerykańskim środowiskiem, a zaprzeszłymi czasami rycerzy, smoków, syren, wróżek, zaklętych zwierząt i książąt. Dorośli natomiast mogą spojrzeć na tę pozycję zgoła inaczej. Między wierszami wyczytają pewną gorycz płynącą z ukazanych tu trudnych problemów, których poruszanie jest nieodzowną cechą twórczości Picoult. Na czoło powieści wysuwa się dwoje samotnych młodych ludzi, którzy chcą uciec do alternatywnej (lepszej?) rzeczywistości. Niemożność osiągnięcia akceptacji środowiska zewnętrznego prowadzi do zagubienia, utraty pewności siebie, wycofania w świat własnej wyobraźni. Ale dzięki wzajemnemu oparciu prowadzi do podjęcia próby oszukania przeznaczenia i wykreowania przyjaznej, komfortowej wersji własnego życia. Autorki wskazują jak brzemienny w skutkach może być brak męskich wzorców i wychowywanie się bez obecności ojca. A przecież w bajkach mężczyźni mężnie ratują swych bliskich przed każdą opresją, a nie po prostu znikają porzucając ich na pastwę losu…

Zastanawiałeś się kiedyś, co się dzieje z bohaterami, gdy zamykasz książkę? Albo jak oni cię widzą z kart swej opowieści? A może bohaterowie po skończonej akcji żyją własnym życiem, są innymi ludźmi; mają inne pasje i uczucia, gdy przestają być marionetkami tańczącymi na napiętym sznurku akcji? Ale czy raz zapisane przez autora bajki słowa mogą się dowolnie zmieniać? Autorki zastosowały bardzo ciekawy chwyt, aby spróbować odpowiedzieć na te pytania. Dzięki zabiegowi umieszczenia akcji jednej książki wewnątrz innej opowieści, pozwoliły wniknąć pod powierzchnię bajki o Olivierze, poznać jej bohaterów z innej perspektywy, z której nawet najczarniejszy bohater może ostatecznie okazać się znakomitym kucharzem, wrażliwym malarzem i łagodnym zbieraczem motyli.

To powieść dość przewrotna. To, co wcześniej uważaliśmy za „bajkowe” życie, wcale się takim nie okazuje. Paradoksalnie, w usta Oliviera autorki włożyły swoistą afirmację naszej współczesnej codzienności. Każdy z nas jest wolny od narzuconych ról, jest panem swojego losu, który może dowolnie formować, rozwijać i urozmaicać. To swego rodzaju zachęta do spontanicznego chwytania każdej ulotnej chwili i docenienia ich różnorodności, nieprzewidywalności.

Nazwisko Jodi zajmuje czołowe miejsce na froncie okładki i jest napisane większą czcionką niż dane jej córki. Jednak wydaje mi się, że fani Picoult postulowaliby o zamianę tej kolejności. Mi również wydaje się, że w tym tandemie pisarskim Samantha jest nie tylko pomysłodawczynią fabuły tej powieści, ale też główną osobą kreującą jej świat przedstawiony (nazwisko Picoult tylko jako chwyt marketingowy w celu wywindowania pozycji?). Pomimo iż, to całkiem dobra pozycja, fani Jodi mogą czuć się rozczarowani i uznać ją za odpowiednią do jednorazowego przeczytania.

Na pewno doskonale sprawdzi się jako prezent dla młodszej młodzieży. Już sama przyjemna dla oka estetyka wydania ewidentnie wskazuje na takiego odbiorcę. Trzy plany akcji i towarzyszące temu odmienne sposoby narracji, mają odzwierciedlenie w podziale na odrębne kolory użytej czcionki. Punkt widzenia Oliviera zapisano na niebiesko, natomiast Delilah została narratorem pierwszoosobowym we fragmentach posługujących się zieloną barwą czcionki. Standardową, czarną czcionkę pozostawiono na użytek włączenia do treści powieści kilku stron z samej bajki o Olivierze, która nota bene także nosi tytuł „Z innej bajki”. A wszystko przeplatane adekwatnymi do treści ilustracjami, które także utrzymane są w iście bajkowej konwencji. Dodatkowo całość wzbogacono o czarno-białe miniaturki ilustracji, które przywołują skojarzenia z monochromatycznymi kontrastowymi książeczkami dla najmłodszych.

Możliwość pozostania sobą przez całe swoje życie to szczęście, które nie każdemu jest pisane. Przynajmniej przyjęło się uważać ten stan za stan szczęśliwy… A co jeśli inni widzą tylko to, co chcą zobaczyć, narzuconą nam maskę, wykreowaną przez kogoś fikcję, a nasze prawdziwe „ja” nigdy nie dochodzi do głosu? Kiedy jesteśmy sobą nie spełniamy czyiś oczekiwań, ale kiedy...