Kolejna proza, dzięki której umacniam się w głębokiej miłości do książek... (...)"I przeczytałam, z pustej kartki. Z głębi serca tkałam słowa na podobieństwo pajęczej nici i tchnęłam w nie życie. Wszak po to czytamy książki, prawda? By sobie uświadomić, że czegokolwiek doświadczamy, nie jesteśmy jedyni"(...)

Jodi Picoult w szczytowej formie.
Książka mnie niesamowicie poruszyła... genialna, wzruszająca, smutna, a zarazem pełna miłości i nadziei! Do tego autorka umiejętnie wplotła w fabułę opowieść o upiorze.
Natomiast od historii Minki nie można się oderwać i ciężko uwierzyć, że tak właśnie było...! :(

Plastyczne, piękne, ale jakże wstrząsające do bólu, opisy - dające do myślenia... sprawiły, ze autorka wykonała kawał dobrej literatury !!!
(...)"Dzieci wywożono furgonami przez bramę getta. Niektóre miały na sobie najlepsze ubranka. Płakały w wniebogłosy, wołały swoje matki. A matki musiały iść do pracy, jak gdyby nic się nie stało.
Getto stało się wymarłym miastem, a my zszarzałym sznurem wyrobników, którzy chcieli zatrzeć w pamięci to, co było, i porzucili myśl o tym, co będzie. Ucichł śmiech i odgłosy zabawy. Nie było komu wiązać kokard. Kolory wyblakły do cna.
To dlatego, mówili, jej śmierć była taka cudna. xxx sfrunęła jak ptak z kładki nad Lutomierską, na drogę, gdzie nie można było chodzić Żydom. Mówili, że jej rozwiane włosy trzepotały jak skrzydła, a halki stały się wachlarzem ogona. Mówili, że kule, które ją dosięgły w powietrzu trysnęły pióropuszem szkarłatu jak u Feniksa, co powstanie z popiołów".(...)

Kolejna proza, dzięki której umacniam się w głębokiej miłości do książek... (...)"I przeczytałam, z pustej kartki. Z głębi serca tkałam słowa na podobieństwo pajęczej nici i tchnęłam w nie życie. Wszak po to czytamy książki, prawda? By sobie uświadomić, że czegokolwiek doświadczamy, nie jesteśmy jedyni"(...)

Jodi Picoult w szczytowej formie.
Książka mnie niesamowicie...