Książka „Dwie albo trzy Gracje” - Aldous Huxley, to świetna powieść o prostej fabule, ale za to pisana pięknym językiem. Fantastyczne analizy, przemyślenie na temat drugiego człowieka, powodują że całość tworzy nam przyjemny obraz tej opowiastki. Bardzo, bardzo mnie się podobała książka.

Książka „Dwie albo trzy Gracje” - Aldous Huxley, to świetna powieść o prostej fabule, ale za to pisana pięknym językiem. Fantastyczne analizy, przemyślenie na temat drugiego człowieka, powodują że całość tworzy nam przyjemny obraz tej opowiastki. Bardzo, bardzo mnie się podobała książka.

Książka bez wartkiej akcji, ale czyta się ją przyjemnie. Dość zwykła kobieta staje się centrum akcji i niezbyt potrafi się w takiej roli odnaleźć. Autor ubrał to w trafne i konkretne opisy.

Książka bez wartkiej akcji, ale czyta się ją przyjemnie. Dość zwykła kobieta staje się centrum akcji i niezbyt potrafi się w takiej roli odnaleźć. Autor ubrał to w trafne i konkretne opisy.

Szczerze mówiąc nie wiem, co czyni książki Huxley'a tak dobrymi. "Dwie albo trzy gracje" jest to książka, która jest w całości poświęcona relacjom międzyludzkim, studiowaniu człowieka i zmian społecznych. Cała akcja dosyć prosta, wręcz banalna, ale to w jaki sposób autor wszystko opisuje działa bardzo pozytywnie na całą kompozycję. Właśnie to w jaki sposób pisarz analizuje człowieka - prześwietla go całego, analizuje cal po calu i wysnuwa logiczne, przejrzyste wnioski, a wszystko ubrane w idealnie dobrane słowa, połączone ze sobą wspaniałym stylem autora. Moim zdaniem jest to pewnego rodzaju fenomen, że z książki, która porusza tak trywialne tematy, można odnaleźć tyle przyjemności w trakcie czytania. Jest to już któraś z kolei pozycja Huxley'a i po raz kolejny nie zawiodłem się. Im więcej go czytam, tym większą mam ochotę na sięgnięcie po jego inne prace.

Szczerze mówiąc nie wiem, co czyni książki Huxley'a tak dobrymi. "Dwie albo trzy gracje" jest to książka, która jest w całości poświęcona relacjom międzyludzkim, studiowaniu człowieka i zmian społecznych. Cała akcja dosyć prosta, wręcz banalna, ale to w jaki sposób autor wszystko opisuje działa bardzo pozytywnie na całą kompozycję. Właśnie to w jaki sposób pisarz analizuje...

Fascynująca książka o kobiecie koncertowo bezbarwnej i podobnej do setek innych, którą czysty przypadek - wspomagany trochę właśnie przez jej nijaką i nieskończenie podatną na wpływy osobowość - popycha do prób wyciśnięcia z życia czegoś więcej. Czego? Gracja sama nie ma pewności. I nie kończy się to dobrze ani dla niej, ani dla żadnego z jej mężczyzn - bez których wydaje się nie istnieć i przez których (wyłącznie) wyraża sama siebie. A wszystkiemu przygląda się z boku rozbawiony narrator.

Mamy pierwszą połowę lat dwudziestych. W wyniku niespodziewanego splotu okoliczności narrator* poznaje siostrę swego dawnego kolegi szkolnego, tytułową Grację. Wiedzie ona przykładne, dość nudne życie z kilkorgiem dzieci w majątku swojego męża, wziętego prawnika, i - jak stwierdza sam narrator - tylko zrządzeniem przypadku jeszcze go nie zdradziła...
W trakcie lektury poznamy dwa romanse Gracji. Oba przeistoczą ją w zupełnie inną osobę; skłonią do założenia całkiem innych masek. Jest jeszcze oczywiście trzecia Gracja, potulna kura domowa, a nawet Gracja czwarta (stworzona przypadkowo, nieopacznym gestem i słowem, przez samego narratora) - a która z nich wydaje Ci się prawdziwa? Wybierz sobie sam, czytelniku.
Huxley kreśli tu być może subtelną krytykę nadmiernego upodabniania się do kochanków (Gracja jest wręcz modelową 'kobietą korwinowską', chłonącą wszelkie poglądy, sympatie i gusta osób, z którymi sypia). Może krytykę zdrady dla zdrady - w to przecież bawi się Gracja, nie kochając w gruncie rzeczy żadnego ze swoich partnerów. Może nieumiejętności znalezienia - i zajęcia na dłużej - swojego miejsca w życiu. A może nic z tych rzeczy, może autor niczego nie potępia i do niczego nie pretenduje; może chce nam po prostu sprzedać ciekawą opowieść. W mojej opinii prawdziwa tragedia Gracji nie polega zresztą na skutkach jej wyczynów, ale właśnie na jej intelektualnych i osobowościowych brakach, z których nie chce sobie zdać sprawy, na które nosi na oczach klapki, i które popychają ją wciąż w nowe, pieczołowicie przez samą zainteresowaną wyszukiwane nieszczęścia. To czyni ją podobną do bardzo dużej liczby ludzi - i sprawia przez to, że jest bohaterką wiarygodną, a jej historia pozostaje aktualna.

Całość nie jest obszerna i czyta się błyskawicznie, również dlatego, że Huxley ma bardzo lekkie pióro i ucieka od wytartych sformułowań, banalnych morałów czy posmaczku taniej sensacji, a ludzką psychikę przegląda niejednokrotnie na wylot i błyskotliwie to opisuje. Jego intrygi nie udało mi się przejrzeć od razu, a nawet wtedy, gdy trafnie wytypowałam jednego z kochanków, jego romans z Gracją w ogóle nie wyglądał tak, jak się tego spodziewałam. Mimo niewielkiej objętości, nie sposób też zarzucić książce płytkości czy pospiesznych, niestarannie skonstruowanych bohaterów - pierwszoplanowi poza osobowością (której nie brakuje żadnej z postaci, również drugoplanowych) posiadają też wyraźnie zarysowane tło: mają określoną pozycję, klasę społeczną, wiemy cokolwiek o ich dzieciństwie i rodzinie (zaskakująco obszernie potraktowano na przykład rodziców Gracji),przez co nie wydają się płascy czy jednowymiarowi.
Z chęcią wrócę pewnego dnia do tej lektury i mogę polecić ją wszystkim, którzy mają ochotę na coś lekkiego i romansowego, ale zarazem nieogłupiającego - a bardzo dziś trudno o takie książki.

*Proszę mi wybaczyć, że go nie nazywam, ale nazwisko pada w tekście może dwa razy - i natychmiast ulatnia się z głowy czytelnika...

Fascynująca książka o kobiecie koncertowo bezbarwnej i podobnej do setek innych, którą czysty przypadek - wspomagany trochę właśnie przez jej nijaką i nieskończenie podatną na wpływy osobowość - popycha do prób wyciśnięcia z życia czegoś więcej. Czego? Gracja sama nie ma pewności. I nie kończy się to dobrze ani dla niej, ani dla żadnego z jej mężczyzn - bez których wydaje...