Qua vadis jest jedną z tych książek, które zanim przeczytam, mam co do nich pewną wątpliwośc, uprzedzenie. Powieśc - ok. Jednak powieśc historyczna to już nie to samo, pewnie będzie nudna.. - myślałam wcześniej. Cieszę się, że tą myśl mogę wrzucic do skrzyni, zamknąc i połknąc klucz :) Do rzeczy.
Książkę poleciły mi Katik i Majka, które mają tu konto zresztą. Dzięki nim miałam przyjemnośc śledzic losy tak ciekawych bohaterów.

Jest to bardzo dobra pozycja, jeśli chodzi o kontekst psychologiczny, który jest dla mnie niezmiernie ważny. Sienkiewicz poświęcił dużo uwagi analizie psychologicznej bohaterów, nie szczędząc opisów wszelkich uczuc jakimi byli oni przepełnieni. Dzieki temu możemy poznac tajniki ich psychiki, poznac ich sposób myślenia, bardzo bogaty zresztą. Te opisy są niesamowicie szczegółowe, tak jakby autorowi zależało na tym, aby czytelnik miał możliwośc (ja tak odczuwam) utożasamienia się z wybraną postacią.
Oczywiste jest, że ową książkę zupełnie inaczej czytało się w czasach od nas odległych, pod koniec XIX wieku, kiedy to utwór ten reprezentował charakterystyczny dla twórczości pisarza gatunek powieści historycznej, który należał wtedy do popularnego w prozie europejskiej nurtu dzieł poruszających tematykę antyczną, wczesnochrześcijańską.
I właśnie - antyk. Na przełomie XIX/XX wieku, gdy drukowano dzieło w odcinkach w "Gazecie Polskiej", ludności rozczytanej w tym utworze antyk był zdecydowanie bliższy. I nie chodzi tu o wiedzę, lecz o ogólne zainteresowanie tą epoką. Właśnie przez to m.in. Quo vadis w obecnych czasach czyta się nieco inaczej. Chociaż tę kwestię każdy przemyśli pewnie na swój sposób :)
Inną sprawą jest istota tej książki. Do tej pory zaliczałam się do osób typu: 'Quo vadis? to książka nie dla mnie, takie czytano dawniej, pewnie nudne to to jest, chyba bym upadła na głowę jakbym miała tak sama z siebie przeczytac!' A jednak przeczytałam.
Wszyscy widzimy przeciez co dzieje się obecnie na rynku. Przesyt książek, miliony drukowanych stron, dostarczanych do księgarń na całym świecie. Nowości spychają klasyczne pozycje. Są to książki pisane o wszystkim przez wszystkich. Patrząc na to postanowiłam się zatrzymac i korzystając z chwili kiedy trwają ferie, zatopic się w utworze nieco starszym, jednak niezmiernie popularnym i cenionym nie tylko w Polsce, ale również we Włoszech, Francji, Rosji, Ameryce i w krajach anglosaskich. Nie wiem jak to wygląda teraz jednak w czasach kiedy Quo vadis była książką pożądaną jej popularnosc właśnie w tych krajach była dośc duża.
Quo vadis to nie jest zwykła książka. Podziwiana przez wielu od dawna znana w wielu krajach, zekranizowana nie jeden raz, nie tylko w Polsce. Ma 'to cos', co powoduje, że sprawiła sobie nagrodę w postaci rzeszy czytelników. Przez swoją wielkośc, nigdy nie zostanie zapomniana.
Szczególnie intryguje mnie łatwośc, z jaką Sienkiewicz połączył rzymską rzeczywistośc, wszelkie uczty, dworskie rozrywki, życie codzienne, zaganienia moralne również, z wątkiem historycznym. Sienkiewicz umiejętnie, barwnie rysuje tło obyczajowe powieści. Quo vadis operuje patosem, bogatą kolorystyką, grą emocji. Wszystko to czymi utwór wyjątkowym i oryginalnym.

Qua vadis jest jedną z tych książek, które zanim przeczytam, mam co do nich pewną wątpliwośc, uprzedzenie. Powieśc - ok. Jednak powieśc historyczna to już nie to samo, pewnie będzie nudna.. - myślałam wcześniej. Cieszę się, że tą myśl mogę wrzucic do skrzyni, zamknąc i połknąc klucz :) Do rzeczy.
Książkę poleciły mi Katik i Majka, które mają tu konto zresztą. Dzięki nim...