Z początku przygoda z "Quo vadis" jawiła mi się jako niekończąca się żmudna opowieść o jakiś Rzymianach - ich zachowaniach, niewolnikach, pomieszczeniach. Oczywiście słyszałam, że jest tu mowa o pierwszych chrześcijanach, o miłości, że to jedna z najlepiej czytających się powieści Sienkiewicza, ale nie mogłam wtedy w to uwierzyć, tak złe pierwsze wrażenie odniosłam. Dziwiłam się temu, bo przecież kilka lat temu dość spokojnie przebrnęłam przez "Krzyżaków". Skąd więc takie problemy?

Nie wiem czy poznałam odpowiedź. Może do prozy Sienkiewicza przywyka się dopiero po jakimś czasie, może po prostu akcja stała się ciekawsza, może wszystko po trochu. Kto od pierwszej chwili polubił książkę, ten miał szczęście. Ja jakoś przed setną stroną odkryłam, że jednak czyta się przyjemnie. Odetchnęłam wtedy z ulgą.

Sienkiewicz oprócz przeinaczania faktów historycznych, co akurat tutaj zarzutem nie jest, posiada niemałe skłonności do skrajności i egzaltacji. Porównanie rozpustnych i hałaśliwych Rzymian (wyznawców wielu bogów) do cnotliwych i spokojnych chrześcijan jest najbardziej jaskrawe. Rozważania o religii są idealistyczne i wzniosłe. Chwilami czułam się jak niewierny Tomasz. Bohaterowie są prawdziwi i fikcyjni, często przedstawieni w czarno-białych barwach. Szarości wiele nie uświadczyłam, zaliczyłabym jednak do tej grupy Petroniusza. Mimo jakiś tam zmian koniec końców pozostał sobą.

Sądzę, że "Quo vadis" jest lekturą pełną rozmachu i doskonałym materiałem na amerykański film. Niejako też świadectwem dawnych czasów i niedoścignionym wzorem pewnych wartości.

Z początku przygoda z "Quo vadis" jawiła mi się jako niekończąca się żmudna opowieść o jakiś Rzymianach - ich zachowaniach, niewolnikach, pomieszczeniach. Oczywiście słyszałam, że jest tu mowa o pierwszych chrześcijanach, o miłości, że to jedna z najlepiej czytających się powieści Sienkiewicza, ale nie mogłam wtedy w to uwierzyć, tak złe pierwsze wrażenie odniosłam....