Wystarczająco dobra matka – tak Donald W. Winnicott określał kobietę, która w optymalny sposób zaspokaja potrzeby swojego dziecka i reguluje jego emocje. Daleka jest od ideału – po prostu – jest taka, jaka ma być – wystarczająco dobra.

Tytuł książki „Żyj wystarczająco dobrze” jest parafrazą tego terminu. Żadnych przesad typu bądź piękny, miej dużo pieniędzy, osiągnij sukces i stań się chodzącą perfekcją. „Żyj wystarczająco dobrze” stanowi zbiór wywiadów przeprowadzonych przez Agnieszkę Jucewicz i Grzegorza Sroczyńskiego z rozpoznawalnymi polskimi psychoterapeutami i psychologami. Wywiady obejmują szeroką tematykę – od wychowywania dzieci, przez związki po stosunek do samego siebie i samorealizacji.

Zbiór otwiera opublikowany w „Wysokich Obcasach” wywiad z Wojciechem Eichelbergerem na temat współczesnego narcyzmu w społeczeństwie. Kolejne rozmowy poświęcone są między innymi zazdrości o osiągnięcia innych, znaczeniu emocji w życiu człowieka, depresji, pojęciu wolności w związku, o tym, jak ciało wyraża nasze niechciane emocje, a także dlaczego dzieci do rozwoju potrzebują granic.

Każdy artykuł zawiera interesujące tezy, a rozmówcy stanowią grupę o różnym bagażu doświadczeń i zapleczu teoretycznym.

Jednym z negatywnych przykładów posługiwania się teorią bez uwzględnienia współczesnych badań naukowych jest wywiad z Ewą Chalimoniuk, która twierdzi, że W okresie niemowlęcym (…) ojciec jest tym samym [co matka – przyp. mój] obiektem, który przewija, karmi, przytula, bierze na spacer, bawi się. Później zaczyna istnieć w świadomości dziecka jako drugi rodzic – ojciec. Tymczasem, biorąc pierwsze badania z brzegu, jak zaobserwował amerykański lekarz Michael Yogman w 1981 roku, już 8-tygodniowe niemowlęta, w zależności od tego, czy miała je podnieść matka czy ojciec – miały inny rytm serca i częstotliwość oddechu.

Zapewne Tomasz Witkowski miałby dużo do powiedzenia na temat niesprawdzania teorii, według których pracują terapeuci. Swoją drogą, wkrótce ukazuje się drugi tom „Zakazanej psychologii” i pewnie krytyka współczesnych psychologów będzie tam dużo dotkliwsza niż moja delikatna uwaga do słów Ewy Chalimoniuk.

Na koniec muszę jednak przyznać, że to jedna z najlepszych książek psychologicznych, które ostatnio przeczytałam. Wywiady i zawarte w nich myśli skłaniają do refleksji, klika z cytatów trafiło do notatnika. Była to interesująca przygoda przez różne życiowe tematy i z pewnością do lektury jeszcze wrócę i będę ja polecać.

Anna Kaczmarczyk