"Przybywam, wiążę taśmą klejącą, zwyciężam. Właśnie taki jestem."

Szósty tom niewiele odbiega od pozostałych. Nadal utrzymuje poziom i mimo iż nie mam dość Dextera, to jednak ten sam schemat zaczyna być troszkę nużący. Myślę, że czas zastosować dłuższą przerwę przed przeczytaniem ostatnich dwóch tomów, nabrać apetytu i wtedy zaatakować.
Tutaj Dexter jest chyba w swojej najsłabszej formie, a wszystko za sprawą jednej pomyłki. Nie był wystarczająco uważny. Ktoś go widział, kiedy wraz z Mrocznym Pasażerem imprezował przy syto zastawionym stole. Morgan zaczyna się obawiać konsekwencji, nie wie, czego świadek morderstwa może od niego oczekiwać, czy widział jego twarz, czy wie kim jest. Z biegiem czasu wszystkie jego wątpliwości rozwiewają się. Został rozpoznany, lecz on sam nie zna przeciwnika. Zaczyna się walka z czasem i nieznanym...
Pierwszy raz Dexter zachowywał się jak półgłówek, choć od początku wiadomo, że jest inteligentny – i sam to przyznał, stał się mniej czujny, mniej uważny, jego szare komórki zrobiły sobie wakacje, a wróg nie śpi, wróg planuje, szuka, znajduje i wykorzystuje. Dexter jest w prawdziwych tarapatach.
Niesamowicie rozczulały mnie wątki, kiedy Morgan z taką ślepą fascynacją opisuje Lily Anne... jest wtedy tak niesamowicie ludzki jak jeszcze chyba nigdy.
Bardzo lubię śledzić losy głównego bohatera, jego osobowość jest tak absorbująca, że ciężko się oderwać od książki, jednak co zaczyna mi przeszkadzać, to to, że Astor i Cody są praktycznie za każdym razem angażowani w wydarzenia wieńczące książkę i nikt tego nie kwestionuje, nikt nie sprawdza, nikt nie pyta, są nieustannie pomijani w konsekwencjach wydarzeń, tymczasem już od drugiego tomu powinni być objęci opieką psychologa, tudzież innego specjalisty lub chociaż regularną obserwacją i troszkę mnie cały ten fakt bulwersuje. Czyżby Ameryka kierowała się aż taka ignorancją?
Mimo wszystko książkowy Dexter to dla mnie niesamowity bohater literacki, który na zawsze już zapadnie mi w pamięć i zaczyna mi być trochę smutno, że zbliżam się do końca – jednak to otworzy drzwi innym postaciom – mam nadzieję, wcale nie gorszym. Czas pokaże.

"Przybywam, wiążę taśmą klejącą, zwyciężam. Właśnie taki jestem."

Szósty tom niewiele odbiega od pozostałych. Nadal utrzymuje poziom i mimo iż nie mam dość Dextera, to jednak ten sam schemat zaczyna być troszkę nużący. Myślę, że czas zastosować dłuższą przerwę przed przeczytaniem ostatnich dwóch tomów, nabrać apetytu i wtedy zaatakować.
Tutaj Dexter jest chyba w swojej...