Wow, Coben chyba naprawdę czyta moje opinie na LC. Myślę tak, bo drugą częścią trylogii o młodym Bolitarze naprawił wszystkie błędy części pierwszej. Przy okazji zepsuł też to, co było w niej dobre, tak dla równowagi. Co nie znaczy oczywiście, że napisał słabą książkę, w żadnym razie. Po kolei.

Mickey wciąż czuje się niepewnie w sprawie śmierci własnego ojca. Wskazówki podrzucane mu przez Abeonę nic nie pomagają i nikt nie chce powiedzieć mu prawdy. Jakby tego było mało, w jego świecie dochodzi do kolejnej zbrodni - w konkretnej strzelaninie ranna zostaje jego przyjaciółka, a Mickey - bo ma to zapisane w genach - postanawia wyjaśnić kto, co, jak i dlaczego.

Tym, co najlepsze w tej części są zdecydowanie postaci. Choć od części pierwszej minęło kilka minut, to główny bohater dojrzał o kilka lat. Podejmuje porządne decyzje, ufa komu trzeba (nareszcie!), nie boi się ryzykować. Momentami jak rasowy detektyw. Jego kumple też wypadają o niebo lepiej, mają coś do roboty, sporo pomagają i pchają fabułę do przodu. Przy okazji "Schronienia" przesadnie rzucałem się też jak nawiedzony w kwestii Myrona, a tu proszę! Da się? No i drugi plan jest wyjątkowo porządny. Kto czyta Cobena, ten wie, że często tworzy on bohaterów cienkich, służących tylko w jednym celu, coś typu - zbyt szlachetny do pomocy, wkurzający jako obiekt żartów i tak dalej. A tu tego nie ma, każdy ma do odegrania jakąś nawet mało znaczącą rolę. Bohaterowie z każdą stroną zyskują w oczach, dzięki czemu zakończenie jest maksymalnie satysfakcjonujące.

Z intrygą jest trochę gorzej - oczywiście jest całkiem ładnie przemyślana i sprytna, finał jest bardzo dobry właśnie przez drugi plan. Ale... Ja rozumiem, że to dla młodzieży jest i w ogóle, ale nie, no po prostu niektórych rzeczy nie można wyjaśniać w tak prosty i schematyczny sposób, no... Momentami wygląda to tak, jakby to Mickey miał cztery dychy na karku, a otoczenie nagle zmieniło się w bandę przedszkolaków. Coben, postaw trochę wyzwań przed bohaterami! Korzystaj z dziecięcej wyobraźni czy sprytu, to daje przecież nieograniczoną liczbę możliwości! No ale dobra, już nie pierwszy raz przy tym całym narzekaniu wybaczam, bo czyta się bardzo przyjemnie i zaskakująco szybko.

Na prawdziwe minusy zasługują dwie rzeczy. Raz, wątek obyczajowy Emy (ta postać to chyba jedyna, która zaliczyła spory regres), w tej części po prostu smętnej, nudnej i rozmemłanej. Dwa, główny wątek kryminalny dotyczący Schroniska Abeona. Całkowicie pozbawiony swojej tajemniczości, potraktowany po macoszemu, po prostu olewający najważniejsze pytania z nim związane. Nie tak traktuje się główne wątki.

Tyle. Przyjemna, niezobowiązująca lektura, sympatyczni bohaterowie, kilka niezłych tekstów, gorsza od poprzedniczki ale wciąż godna polecenia.

Wow, Coben chyba naprawdę czyta moje opinie na LC. Myślę tak, bo drugą częścią trylogii o młodym Bolitarze naprawił wszystkie błędy części pierwszej. Przy okazji zepsuł też to, co było w niej dobre, tak dla równowagi. Co nie znaczy oczywiście, że napisał słabą książkę, w żadnym razie. Po kolei.

Mickey wciąż czuje się niepewnie w sprawie śmierci własnego ojca. Wskazówki...