Tytułowy „recydywista” Walter F. Starbuck, a właściwie Stankiewicz (pochodzenie ma bowiem polsko-litewskie), narrator niezwykle zabawnej powieści Kurta Vonneguta, syn szofera i kucharki, to marionetka wcielająca się zawsze w rolę, w której obsadzają go inni. Amerykanin, którego losy kształtują w znacznym stopniu wydarzenia polityczne, obdarzony inteligencją, ale kompletnie pozbawiony własnej woli i osobowości, niezaradny idealista przeżywający w młodości flirt z komunizmem. Czytelnikowi skojarzy się natychmiast z Janem Piszczykiem, antybohaterem słynnego filmu Andrzeja Munka „Zezowate szczęście”.

Dzięki kaprysowi zdziwaczałego multimilionera Walter trafia na Harvard i uzyskuje dyplom z nauk humanistycznych. Studia na jednej z najbardziej renomowanych uczelni w USA to zazwyczaj przepustka do świata wielkich pieniędzy i wpływów. Tyle że Starbuck jest życiowym nieudacznikiem – dostaje wprawdzie posadę w administracji prezydenta Franklina D. Roosevelta, ale jest w niej szaraczkiem, drobnym trybikiem biurokratycznej machiny.

Jego dalsze losy są nijakie: kontynuuje pracę w administracji federalnej, żeni się, rodzi mu się syn (z czasem zerwą wszelkie kontakty), na koniec zostaje doradcą prezydenta Nixona do spraw młodzieży, którego radami nikt nie jest zainteresowany. Przez przypadek wplątuje się w aferę Watergate; jako jej najmniej znaczący uczestnik trafia do zakładu karnego. Po wyjściu z więzienia jego życiem nadal kieruje przypadek oraz napotkani ludzie, którzy okazują mu niezrozumiałą życzliwość – dzięki temu zostaje nawet na krótko wiceprezesem największej korporacji w Ameryce...