Uwielbiam opowiadania Czechowa. Pisarz w swoich scenkach rodzajowych zawsze czymś mnie zaskoczy. Jego ironiczne spojrzenie z chirurgiczną precyzją obnaża ludzkie charaktery i maski, które na użytek społeczeństwa zakładają bohaterowie tych historii. Prawda, która ukrywa się pod kolorowymi piórkami nie jest już tak piękna jak jej opakowanie. A choć Czechow dość brutalnie rozprawia się z przywarami opisywanych postaci, wykorzystując je jako lustra, w których czytelnik samemu sobie może się przyjrzeć, jest w jego utworach jakiś taki ciepły uśmiech, poniekąd wyrozumiałość i łagodność, która tak gładko pozwala przełknąć gorzką pigułkę przesłania, że z samych siebie się śmiejemy.

„Podrzutek” rozłożył mnie po prostu na łopatki. No nie popisał się asesor kolegialny Migujew. Zbłądził tak, że już bardziej zbłądzić nie można. Ale jego rozważania podczas wędrówki z podrzutkiem w ramionach sprawiają, że mimo wszystko czuję szacunek i sympatię do tego bohatera. Bo mimo paniki, mimo strachu przed tym, co ludzie powiedzą i wyrzutów sumienia względem żony, Migujew jednak potrafi się zachować przyzwoicie. A że nie do końca to było konieczne…Czechow morałem po oczach błysnął, a ja i tak tego bohatera lubię.

Uwielbiam opowiadania Czechowa. Pisarz w swoich scenkach rodzajowych zawsze czymś mnie zaskoczy. Jego ironiczne spojrzenie z chirurgiczną precyzją obnaża ludzkie charaktery i maski, które na użytek społeczeństwa zakładają bohaterowie tych historii. Prawda, która ukrywa się pod kolorowymi piórkami nie jest już tak piękna jak jej opakowanie. A choć Czechow dość brutalnie...