O autyzmie, tak naprawdę, wiadomo niewiele. Ukazuje się społeczeństwu różnorodnymi objawami. Każda osoba cierpiąca na autyzm jest inna. Jego spektrum jest niezwykle szerokie, łączy się z innymi uszczerbkami neurologicznymi. Nadal ciężko jest rodzicom ogarnąć ten dziwny stan dziecka. Natłok terapii, badań, integracji sensorycznych … jakieś piekło. Pomyślcie, jak trudne musiało to być na początku lat 90 – tych, kiedy autyzm był czymś kompletnie obcym, nieznanym, jakby z innego świata.

„Syndrom czerwonej hulajnogi” jest opowieścią matki ‘lwicy’, walczącej o szczęśliwe życie dla swojego autystycznego synka. Historia pełna miłości, poczucia humoru, walki, ale też i łez. Michałek nie różni się wyglądem od innych dzieci, ba, jest piękny. Jednak nie wszystko jest tak, jak być powinno. Dziwne zachowania sprawiają, że społeczeństwo kompletnie go nie rozumie, gardzi i wyśmiewa. Rodzice słyszą oskarżenia, że to ich wina, że nie wychowali dobrze dziecka. Zacofanie lekarzy, nauczycieli, sąsiadów nie ułatwia poprawienia sytuacji rodziny.

Po tę książkę sięgnęłam z jednego, ważnego dla mnie, powodu. W swojej grupie przedszkolnej mam teraz dwójkę dzieci z autyzmem. Każde z nich inne. Chciałam przybliżyć się do nich, zapoznać z ich problemem nie przez kolejne książki naukowe, ale właśnie przez relacje osób, którym to schorzenie jest bliskie, relacje rodziców dzieci autystycznych. Historia Mirki bardzo do mnie trafia lekkim językiem, szczerością i wiarą w lepsze jutro. Polecam nie tylko osobą interesującym się zaburzeniami rozwojowymi, ale również potrzebującym pozytywnego kopa na trudne dni.

O autyzmie, tak naprawdę, wiadomo niewiele. Ukazuje się społeczeństwu różnorodnymi objawami. Każda osoba cierpiąca na autyzm jest inna. Jego spektrum jest niezwykle szerokie, łączy się z innymi uszczerbkami neurologicznymi. Nadal ciężko jest rodzicom ogarnąć ten dziwny stan dziecka. Natłok terapii, badań, integracji sensorycznych … jakieś piekło. Pomyślcie, jak trudne...